Waren laatst in Delft en aten dus enkele keren in een restaurant, de laatste keer zelfs met alle congresgangers met hun eventuele partners.
Bedacht vandaag dat ik als restauranthouder een service zou aanbieden om foto's te nemen van mijn gasten en die dan naar hun mailadres, waar ik dan gelijk over zou kunnen beschikken, opsturen. Dat mailadres zou ik dan vervolgens gebruiken om de aanbiedingen van het restaurant onder de aandacht te brengen.
De meerwaarde zou erin bestaan dat de foto's mooier zouden zijn, het eten goed onder de aandacht zou brengen en ook de gasten er voordeliger op zouden komen.
Lijkt me eigenlijke een win-win situatie.
11 november 2015
23 juli 2015
Boeken
De cartoonist XKCD, zie xkcd.com, heeft een boek gemaakt waarin hij allerlei interessante dingen uitlegt aan de hand van de onderdelen en wat ze doen. Maar wat ik met name een innovatie vind is dat hij daarbij de 1000 meest bekende woorden gebruikt.
Ik had naar aanleiding daarvan het idee om als je een boek schrijft, waarover dan ook, fictie of non-fictie, maak dan ook een eenvoudige, 1000-woorden versie, á la XKCD. Je kunt zelfs verder gaan en ook een 2000 woorden versie maken, dan een 5000 woorden versie en uiteindelijk het hele boek, als er tenminste woorden instaan die niet bij de eerste 5000 voorkomen.
Bovendien, dat zou natuurlijk geautomatiseerd moeten gebeuren. Dus behalve een lijst van alle woorden, waarin ook de relatieve frequentie van die woorden voorkomt, zou je een lijst van synoniemen moeten hebben. Je kunt dan zelfs van een bestaand boek dat je in digitale vorm hebt, eenvoudige exemplaren maken, of minder eenvoudige.
Mensen die zich een taal trachten meester te maken mogen dan zelf kiezen welke niveau ze denken aan te kunnen, tot ze uiteindelijk bij het, eventueel, literaire meesterwerk aankomen en daarvan kunnen genieten.
Ik had naar aanleiding daarvan het idee om als je een boek schrijft, waarover dan ook, fictie of non-fictie, maak dan ook een eenvoudige, 1000-woorden versie, á la XKCD. Je kunt zelfs verder gaan en ook een 2000 woorden versie maken, dan een 5000 woorden versie en uiteindelijk het hele boek, als er tenminste woorden instaan die niet bij de eerste 5000 voorkomen.
Bovendien, dat zou natuurlijk geautomatiseerd moeten gebeuren. Dus behalve een lijst van alle woorden, waarin ook de relatieve frequentie van die woorden voorkomt, zou je een lijst van synoniemen moeten hebben. Je kunt dan zelfs van een bestaand boek dat je in digitale vorm hebt, eenvoudige exemplaren maken, of minder eenvoudige.
Mensen die zich een taal trachten meester te maken mogen dan zelf kiezen welke niveau ze denken aan te kunnen, tot ze uiteindelijk bij het, eventueel, literaire meesterwerk aankomen en daarvan kunnen genieten.
19 juli 2015
Vliegen
In de zomer zijn hier steekvliegen, dazen, paardevliegen, hoe je ze ook wilt noemen, ze zijn er zes weken lang en ze steken je. Als ze dat lukt zit je een paar uur met een stevige bult die erg jeukt, heel vervelend. Als je alert bent kun je ze dood slaan omdat ze een seconde de tijd nemen voor ze je prikken. Als je ze mept nadat ze geprikt hebben is er 'blood all over the place'.
Bekend is dat ze er zijn van eind juni plus of min twee weken tot begin augustus plus of min diezelfde twee weken, dat ze op zwarte kleuren afkomen, denkend dat dat paarden zijn, en dat je ze door je in te smeren met kwalijk riekende geuren als azijn of urine ze op een afstand kunt houden.
Het meest vervelend zijn ze als je buiten aan het werk wilt, je hebt dan je aandacht elders nodig en als je niet helemaal door kleding bedekt bent wordt je om de haverklap gestoken. En helemaal bedekt is in de zomer nou niet bepaald een pretje.
Gisteren zag ik de oplossing, hoewel die pas tot me doordrong tot mijn Annelies me daarop wees. De buurjongen, die van de paardenburen zoals wij hen noemen, was met de bosmaaier bezig de grasranden te fatsoeneren en daarbij geheel in het wit gestoken, tot en met zijn hoofd. Ik herkende hetzelfde soort pak dat ik had gebruikt toen ik met een verfspuit ons (houten) huis onder handen had genomen. Van dun plastic en alles bedekkend.
Ik vind het een briljante oplossing, wit, dus niet bepaald aantrekkelijk voor de dazen, en alles bedekkend. Ze kunnen er waarschijnlijk wel doorheen steken, maar het werpt een 'firewall' op die ze niet makkelijk passeren en bovendien zijn ze dan heel goed zichtbaar.
Kortom, dit gaan wij ook doen.
Bekend is dat ze er zijn van eind juni plus of min twee weken tot begin augustus plus of min diezelfde twee weken, dat ze op zwarte kleuren afkomen, denkend dat dat paarden zijn, en dat je ze door je in te smeren met kwalijk riekende geuren als azijn of urine ze op een afstand kunt houden.
Het meest vervelend zijn ze als je buiten aan het werk wilt, je hebt dan je aandacht elders nodig en als je niet helemaal door kleding bedekt bent wordt je om de haverklap gestoken. En helemaal bedekt is in de zomer nou niet bepaald een pretje.
Gisteren zag ik de oplossing, hoewel die pas tot me doordrong tot mijn Annelies me daarop wees. De buurjongen, die van de paardenburen zoals wij hen noemen, was met de bosmaaier bezig de grasranden te fatsoeneren en daarbij geheel in het wit gestoken, tot en met zijn hoofd. Ik herkende hetzelfde soort pak dat ik had gebruikt toen ik met een verfspuit ons (houten) huis onder handen had genomen. Van dun plastic en alles bedekkend.
Ik vind het een briljante oplossing, wit, dus niet bepaald aantrekkelijk voor de dazen, en alles bedekkend. Ze kunnen er waarschijnlijk wel doorheen steken, maar het werpt een 'firewall' op die ze niet makkelijk passeren en bovendien zijn ze dan heel goed zichtbaar.
Kortom, dit gaan wij ook doen.
4 juni 2015
Parthenon
We zagen laatst, min of meer toevallig, bij het ontbijt een docu van Arte over de restauratie van het Parthenon met onder meer het oplossen van de vraag hoe dat gebouw in de oudheid in een tijdspanne van 10 jaar gerealiseerd kon worden. Zelfs met de moderne middelen zou dat nog niet eenvoudig zijn.
Uiteraard kwamen ook de Elgin marbles aan de orde die Lord Elgin ruwweg uit het Parthenon verwijderd had en later door de Britse overheid gekocht werden.
Ons idee zou zijn dat zo lang de UK die geroofde beelden niet terug geeft aan Griekenland, iedere Engelse toerist bij het Parthenon (of ook overal elders in Griekenland) tien keer zoveel toegang betaalt als de andere toeristen. En om nooit meer Engelse hoogwaardigheidsbekleders (op officiële gelegenheden) bij welke van de oudheden in Griekenland uit te nodigen.Dat zal ze leren.
Uiteraard kwamen ook de Elgin marbles aan de orde die Lord Elgin ruwweg uit het Parthenon verwijderd had en later door de Britse overheid gekocht werden.
Ons idee zou zijn dat zo lang de UK die geroofde beelden niet terug geeft aan Griekenland, iedere Engelse toerist bij het Parthenon (of ook overal elders in Griekenland) tien keer zoveel toegang betaalt als de andere toeristen. En om nooit meer Engelse hoogwaardigheidsbekleders (op officiële gelegenheden) bij welke van de oudheden in Griekenland uit te nodigen.Dat zal ze leren.
10 april 2015
Toneel
Mijn moeder kon goed imiteren en ik mag zelf ook een aardige hans Teeuwen neerzetten. Maar echt toneelspelen zou me niks lijken. Stel dat je iemand zou moeten spelen waar je kilometers vanaf staat. Dat zou ik heel moeilijk er uit kunnen krijgen. Net als ik ongeschikt ben voor advocaat. Een creep met een goed verhaal zou ik niet kunnen verdedigen.
Wel zou ik het leuk vinden te schrijven en dan in het bijzonder toneel. Laatst bedacht ik een vorm die me erg aanspraak. Een dialoog tussen twee partijen ten overstaan van de rechter, type de rijdende rechter. Maar die is niet te horen en komt alleen door de verbale reacties in beeld.
"Ja, wat zegt u nu meneer de rechter? Mag ik dat niet zeggen? En wat zij dan allemaal tegen mij zegt, mag dat wèl?
"Natuurlijk mag dat, achtelijke gup. Meneer de rechter heeft héél goed in de gaten dat ik de waarheid spreek. En dat er niks gelogens bij is. En dat kun jij niet zeggen."
Enzovoort, enzovoort.
Of bij een (huis)arts, of tegen een politieagent. Zoiets dus.
Wel zou ik het leuk vinden te schrijven en dan in het bijzonder toneel. Laatst bedacht ik een vorm die me erg aanspraak. Een dialoog tussen twee partijen ten overstaan van de rechter, type de rijdende rechter. Maar die is niet te horen en komt alleen door de verbale reacties in beeld.
"Ja, wat zegt u nu meneer de rechter? Mag ik dat niet zeggen? En wat zij dan allemaal tegen mij zegt, mag dat wèl?
"Natuurlijk mag dat, achtelijke gup. Meneer de rechter heeft héél goed in de gaten dat ik de waarheid spreek. En dat er niks gelogens bij is. En dat kun jij niet zeggen."
Enzovoort, enzovoort.
Of bij een (huis)arts, of tegen een politieagent. Zoiets dus.
7 januari 2015
Verkouden
Nu een nieuwe jaar weer van start is gegaan is het handen schudden met grote groepen mensen bij de gebruikelijke recepties vrijwel niet te voorkomen. Zoals bekend worden op deze manier de meeste bacteriën, met name die van de luchtwegen uitgewisseld. Dit jaar heb ik daar wat op gevonden:
van tevoren smeer ik mijn handen in met bacteriële zeep en laat dat drogen.
Ik weet niet of het helpt, maar tot ik een betere oplossing heb zonder weg te blijven, doe ik het ermee.
van tevoren smeer ik mijn handen in met bacteriële zeep en laat dat drogen.
Ik weet niet of het helpt, maar tot ik een betere oplossing heb zonder weg te blijven, doe ik het ermee.
2 november 2014
Handig
Bij gebrek aan een notenkraker is een knoflookpers een goede vervanger.
Voor kleinere noten is die zelfs handiger wanneer je wèl een notenkraker hebt.
Voor kleinere noten is die zelfs handiger wanneer je wèl een notenkraker hebt.
23 april 2014
De Botton
Hoorde vanochtend Alain de Botton van wie ik een bewonderaar ben, voor de tv:
"Net als liefde komt vriendschap maar een paar keer voor in je leven."
Had mijn ideeën over liefde en vriendschap niet beter kunnen verwoorden.
"Net als liefde komt vriendschap maar een paar keer voor in je leven."
Had mijn ideeën over liefde en vriendschap niet beter kunnen verwoorden.
21 april 2014
Techniek
Wanneer was de laatste keer dat je, direct of indirect, niet iets technisch gebruikte? Zeg maar dat er geen verschil was met hoe je het in de oertijd had gedaan.
Toen je brood at? Droog brood, neem ik aan. En zelf gebakken uiteraard. Op een steen die heet was geworden in een vuur. Wat je had aangestoken met een stukje houtskool uit het familievuur waarvoor angstvallig gewaakt wordt dat het niet uitgaat. NOT!
Of toen je hard liep? Op blote voeten, met niet veel meer aan dan .... nou ja, laat ik maar ophouden, je voelt het al: Ons hele leven is doordrenkt met techniek.
Alles wat we hebben is te danken aan de techniek, alles wat we doen is alleen maar mogelijk of wordt in ieder geval aanzienlijk makkelijker door de techniek.
Dan is het dus heel merkwaardig dat de techniek zo'n ondergeschikte positie inneemt in onze cultuur. Ik stel dan ook voor dat we anders met techniek omgaan. En met de wetenschap die aan de techniek ten grondslag ligt.
Allereerst komt er een minister van techniek en technische wetenschappen. Die is de belangrijkste van alle vakministers en heeft qualitate qua het recht zich met alle andere ministeries te bemoeien.
Dan komen er belastingmaatregelen die de techniek bevoordelen. Bijvoorbeeld zijn nieuwe (technische) producten de eerste 3 jaar vrijgesteld van btw. (En niet zoals nu, waarbij KLM geen btw betaalt over haar kerosine of grote kweekkassen in het Westland over het door hen gebruikte gas.)
Technische bedrijven betalen 5% minder winstbelasting, dus 15% ipv 20%. Mensen in technische beroepen betalen 10% minder inkomstenbelasting. Per schijf, dus 35% ipv 45%. Techniekstudenten met voldoende resultaten krijgen een gratis beurs, voor een tweede techniekstudie krijg je een renteloos voorschot dat je verspreid over ruim 30 jaar – ieder jaar 3% – mag terugbetalen.
Er komt een tv-zender, volledig gerund door de overheid, die volledig gewijd is aan wetenschap en techniek. Alleen technische bedrijven kunnen daarop adverteren.
Ieder jaar worden verkiezingen gehouden op verschillende technische gebieden voor de technicus, de wetenschapper of de uitvinder van het jaar met prijzen vergelijkbaar met de Spinozaprijs (1,5 miljoen euro). De jury bestaat uit prijswinnaars van de laatste 5 voorgaande jaren, enkele toonaangevende buitenlandse deskundigen op het onderhavige vakgebied en enkele specialisten die door de kandidaten zelf worden aangedragen.
Uiteraard zijn er ook op scholen verschillende wedstrijden, per school, per schooljaar, per (technisch) vak, per regio, provincie of landelijk. Ook die winnaars krijgen aantrekkelijke prijzen, worden geëerd en hun loopbaan wordt gevolgd.
Vraag is natuurlijk hoe we het technische vakgebied afbakenen. Is de filosofie of de ethiek van de techniek ook techniek? Ik vind van wel. Bij techniek hoort wel degelijk dat je nadenkt hoe je er mee omgaat. Evenals de wetenschappen die de techniek ondersteunen, zoals wiskunde en/of alle soorten informatica.
Techniek moet niet te smal worden gezien. Ze moet resulteren in producten of processen die mensen ten goede komen, in alle fasen van hun leven.
Deze hele cultuuromslag heeft tot doel om het meest waardevolle waar wij over beschikken, de menselijke inventiviteit, optimaal te benutten.
Toen je brood at? Droog brood, neem ik aan. En zelf gebakken uiteraard. Op een steen die heet was geworden in een vuur. Wat je had aangestoken met een stukje houtskool uit het familievuur waarvoor angstvallig gewaakt wordt dat het niet uitgaat. NOT!
Of toen je hard liep? Op blote voeten, met niet veel meer aan dan .... nou ja, laat ik maar ophouden, je voelt het al: Ons hele leven is doordrenkt met techniek.
Alles wat we hebben is te danken aan de techniek, alles wat we doen is alleen maar mogelijk of wordt in ieder geval aanzienlijk makkelijker door de techniek.
Dan is het dus heel merkwaardig dat de techniek zo'n ondergeschikte positie inneemt in onze cultuur. Ik stel dan ook voor dat we anders met techniek omgaan. En met de wetenschap die aan de techniek ten grondslag ligt.
Allereerst komt er een minister van techniek en technische wetenschappen. Die is de belangrijkste van alle vakministers en heeft qualitate qua het recht zich met alle andere ministeries te bemoeien.
Dan komen er belastingmaatregelen die de techniek bevoordelen. Bijvoorbeeld zijn nieuwe (technische) producten de eerste 3 jaar vrijgesteld van btw. (En niet zoals nu, waarbij KLM geen btw betaalt over haar kerosine of grote kweekkassen in het Westland over het door hen gebruikte gas.)
Technische bedrijven betalen 5% minder winstbelasting, dus 15% ipv 20%. Mensen in technische beroepen betalen 10% minder inkomstenbelasting. Per schijf, dus 35% ipv 45%. Techniekstudenten met voldoende resultaten krijgen een gratis beurs, voor een tweede techniekstudie krijg je een renteloos voorschot dat je verspreid over ruim 30 jaar – ieder jaar 3% – mag terugbetalen.
Er komt een tv-zender, volledig gerund door de overheid, die volledig gewijd is aan wetenschap en techniek. Alleen technische bedrijven kunnen daarop adverteren.
Ieder jaar worden verkiezingen gehouden op verschillende technische gebieden voor de technicus, de wetenschapper of de uitvinder van het jaar met prijzen vergelijkbaar met de Spinozaprijs (1,5 miljoen euro). De jury bestaat uit prijswinnaars van de laatste 5 voorgaande jaren, enkele toonaangevende buitenlandse deskundigen op het onderhavige vakgebied en enkele specialisten die door de kandidaten zelf worden aangedragen.
Uiteraard zijn er ook op scholen verschillende wedstrijden, per school, per schooljaar, per (technisch) vak, per regio, provincie of landelijk. Ook die winnaars krijgen aantrekkelijke prijzen, worden geëerd en hun loopbaan wordt gevolgd.
Vraag is natuurlijk hoe we het technische vakgebied afbakenen. Is de filosofie of de ethiek van de techniek ook techniek? Ik vind van wel. Bij techniek hoort wel degelijk dat je nadenkt hoe je er mee omgaat. Evenals de wetenschappen die de techniek ondersteunen, zoals wiskunde en/of alle soorten informatica.
Techniek moet niet te smal worden gezien. Ze moet resulteren in producten of processen die mensen ten goede komen, in alle fasen van hun leven.
Deze hele cultuuromslag heeft tot doel om het meest waardevolle waar wij over beschikken, de menselijke inventiviteit, optimaal te benutten.
21 maart 2014
Hockey
Vandaag werd bekend dat de internationale hockey-bond wat spelregels gaat aanpassen, met name de speeltijd wordt drastisch herzien. In plaats van 2 helften van 35 minuten – wie heeft bedacht dat getallen in teksten voluit geschreven moeten worden? waarom denk je dat wiskundigen die notatie bedacht hebben? – worden het 4 kwarten van 15 minuten.
Aan een tweetal betrokkenen, de bondscoach en een speler uit het nationale team werd gevraagd wat ze daarvan vonden. En hoewel de laatste van een volgende generatie is (zeg nooit: mijn zoon had kunnen zijn) en de trainer ergens tussen ons in zat, leken beiden faliekant tegen te zijn.
De bondscoach had daar weinig uitleg bij, maar de speler zei dat de zwakkere ploegen nu meer kans hadden op de overwinning. Zo kon je bijvoorbeeld als sterkere partij niet mer een tegenstander kapot spelen, door er een conditionele wedstrijd van te maken. Ja, nu konden die spelers ieder kwartier gaan rusten, dat was niet eerlijk meer.
Wat die brave borst even uit het oog verloor is dat het hockey op hoog niveau er al lang niet meer is voor de spelers, maar voor de toeschouwers. Die moeten het leuk vonden om die sport te zien, dat levert entree en adverteerders op en daarmee kan de niet onaanzienlijke vergoeding voor de spelers worden voldaan.
Wanneer een wedstrijd, en daarmee een competitie spannend is, zorgt dat natuurlijk voor extra toeschouwers. Vraag is natuurlijk wanneer een wedstrijd spannend is.
Uit wetenschappelijk onderzoek is al eerder komen vast te staan dat dit een fijne afstemming tussen voorspelbaarheid en toeval vereist. Is het sterker team altijd de winnaar dan is het niet spannend, net zo min als wanneer het volledig van het toeval afhankelijk is. De spannendste wedstrijd is wanneer het toeval ergens tussen de 60% en 75% de uitslag bepaalt. En voor het overige de sterkere partij de uitslag bepaalt.
Blijkbaar was het in het hockey anders en past de hockeybond nu de regels in die richting aan. Een goeie zaak lijkt me, zelfs voor die conservatieve speler.
Aan een tweetal betrokkenen, de bondscoach en een speler uit het nationale team werd gevraagd wat ze daarvan vonden. En hoewel de laatste van een volgende generatie is (zeg nooit: mijn zoon had kunnen zijn) en de trainer ergens tussen ons in zat, leken beiden faliekant tegen te zijn.
De bondscoach had daar weinig uitleg bij, maar de speler zei dat de zwakkere ploegen nu meer kans hadden op de overwinning. Zo kon je bijvoorbeeld als sterkere partij niet mer een tegenstander kapot spelen, door er een conditionele wedstrijd van te maken. Ja, nu konden die spelers ieder kwartier gaan rusten, dat was niet eerlijk meer.
Wat die brave borst even uit het oog verloor is dat het hockey op hoog niveau er al lang niet meer is voor de spelers, maar voor de toeschouwers. Die moeten het leuk vonden om die sport te zien, dat levert entree en adverteerders op en daarmee kan de niet onaanzienlijke vergoeding voor de spelers worden voldaan.
Wanneer een wedstrijd, en daarmee een competitie spannend is, zorgt dat natuurlijk voor extra toeschouwers. Vraag is natuurlijk wanneer een wedstrijd spannend is.
Uit wetenschappelijk onderzoek is al eerder komen vast te staan dat dit een fijne afstemming tussen voorspelbaarheid en toeval vereist. Is het sterker team altijd de winnaar dan is het niet spannend, net zo min als wanneer het volledig van het toeval afhankelijk is. De spannendste wedstrijd is wanneer het toeval ergens tussen de 60% en 75% de uitslag bepaalt. En voor het overige de sterkere partij de uitslag bepaalt.
Blijkbaar was het in het hockey anders en past de hockeybond nu de regels in die richting aan. Een goeie zaak lijkt me, zelfs voor die conservatieve speler.
Wilders
Je hoeft niet in een creatieve flow te zitten – 'my mind is open' placht de grote wiskundige Erdös te zeggen – om te bedenken hoe je de idiotie aan kunt tonen van de uitspraken van Wilders dat alle Marokkanen Nederland uit moeten. En dat hij dat gaat regelen.
Doe de uitspraak: "alle Limburgers in Nederland moeten terug naar Limburg" en het wordt duidelijk dat niemand met gezond verstand dat serieus neemt.
Ja, maar de Limburgers zijn Nederlanders, die mogen toch gaan en staan waar ze willen? Ja, èn?
De (meeste) Marokkanen zijn óók Nederlanders, dus waarom zou voor hen niet hetzelfde gelden?
Sterker nog, criminele Marokkanen zijn ook niet uitzetbaar, want (meestal ook) Nederlander. Zelfs als dat staatsburgerschap hen ontnomen wordt – wat me moeilijk lijkt zonder te discrimineren – ligt uitzetting niet voor de hand.
Maar ik denk dat de malloot uit Venlo deze keer zijn hand overspeeld heeft. Openlijk zijn er stemmers die spijt hebben op de PVV te hebben gestemd. En die dat nog niet hebben gedaan omdat de PVV maar in twee gemeentes mee deed, bedenken zich een volgende keer wel, zeker als deze uitspraken (dan) tot in den treure herhaald worden. Zelfs directe aanhangers als kamerleden en raadsleden verlaten zijn langzaam water-makende schip.
Je ziet, je hoeft geen raketgeleerde te zijn om de onzin van uitspraken aan te tonen. Kies de goeie vergelijking en een kind kan de was doen.
Die goeie vergelijking luistert dan wel nauw, want Marokkanen vergelijken met Joden is niet handig. Met Limburgers vergelijken ligt meer voor de hand. Zou ik ook mordicus tegen zijn, ik heb beste vrienden die Limburger zijn (waren?)
Doe de uitspraak: "alle Limburgers in Nederland moeten terug naar Limburg" en het wordt duidelijk dat niemand met gezond verstand dat serieus neemt.
Ja, maar de Limburgers zijn Nederlanders, die mogen toch gaan en staan waar ze willen? Ja, èn?
De (meeste) Marokkanen zijn óók Nederlanders, dus waarom zou voor hen niet hetzelfde gelden?
Sterker nog, criminele Marokkanen zijn ook niet uitzetbaar, want (meestal ook) Nederlander. Zelfs als dat staatsburgerschap hen ontnomen wordt – wat me moeilijk lijkt zonder te discrimineren – ligt uitzetting niet voor de hand.
Maar ik denk dat de malloot uit Venlo deze keer zijn hand overspeeld heeft. Openlijk zijn er stemmers die spijt hebben op de PVV te hebben gestemd. En die dat nog niet hebben gedaan omdat de PVV maar in twee gemeentes mee deed, bedenken zich een volgende keer wel, zeker als deze uitspraken (dan) tot in den treure herhaald worden. Zelfs directe aanhangers als kamerleden en raadsleden verlaten zijn langzaam water-makende schip.
Je ziet, je hoeft geen raketgeleerde te zijn om de onzin van uitspraken aan te tonen. Kies de goeie vergelijking en een kind kan de was doen.
Die goeie vergelijking luistert dan wel nauw, want Marokkanen vergelijken met Joden is niet handig. Met Limburgers vergelijken ligt meer voor de hand. Zou ik ook mordicus tegen zijn, ik heb beste vrienden die Limburger zijn (waren?)
11 augustus 2013
22 juli 2013
De taak van de overheid
Dit onderwerp houdt me al jaren bezig: Wat is de taak van de overheid?
In Amerika zijn er mensen, vooral onder de Republikeinen, voor wie de overheid niet klein genoeg kan zijn. Ieder is verantwoordelijk voor zichzelf en God voor ons allen.
Aan de andere kant zijn er de jaren '70 socialisten die een groot deel van de aardgasbaten verkwanseld hebben door de overheid buiten proporties op te blazen door bijvoorbeeld sociale voorzieningen op te tuigen die ieder menselijk initiatief in de kiem smoorden. Waarom zou je gaan werken als je ook een uitkering kon krijgen?
Ik herinner me nog de BKR, de Beeldende Kunst regeling. Iedereen die de kunstakademie – dat schreef je indertijd met een k – had voltooid kon zijn kunstwerken of wat daar voor doorging, aanbieden en die werden dan door gemeentes aangeschaft en leverden zo de would-be kunstenaar enig inkomen en de kunstuitleen voldoende werken op.
Ook bedrijven hadden gauw in de gaten dat die sociale voorzieningen een prachtige overloop waren waarin overtollige, lastige of echt zieke werknemers gedumpt konden worden.
Goed, de waarheid ligt dus ergens in het midden.
Waarom worden kranten níet van overheidsgeld voorzien en publieke omroepen wèl?
Móet cultuur overleven op overheidsgeld?
Als dat níet hoeft, hoe staat het dan met de wetenschap?
Over die eerste vraag nadenkend kwam ik vanochtend tijdens het ontbijt op de gedachte om alleen nog maar de kritische houding van de media door de overheid te laten fourneren, zeg maar de onderzoeksjournalistiek. Daarvoor mogen die media een percentage van hun omzet budgetteren, waarin door die overheid wordt voorzien.
Want laten we wel wezen, het is toch van de zotte dat er nu overheidsgeld betaald wordt voor voetbalrechten die voor een groot deel naar de bonden en dus naar de grote clubs gaan, die daarmee hun astronomische salarissen kunnen betalen. En minstens zo idioot is het dat het Europese hof heeft bepaald dat FIFA en UEFA de landenwedstrijden niet aan de hoogste bieder mogen verkopen, maar dat dit een cultureel bepaald fenomeen is (of woorden van gelijke strekking) en dat die wedstrijden voor iedereen toegankelijk op de publieke netten te zien moeten zijn.
Later op de ochtend had ik, in lijn met wat ik eerder in De wil van het volk schreef, het idee om het nog verder te versimpelen:
Laat de overheid alle subsidies en verdere support aan private ondernemingen stop zetten. Maar maak een lijst van de ondernemingen waarvan de overheid vindt dat ze goed werk doen, bijvoorbeeld de onderzoeksjournalistiek in de media, van welke aard dan ook. En maak de bijdrage die een burger doet aan één of meer van deze bedrijven, belastingaftrekbaar, zij het tegen een vast tarief van bijv. 30%. Uiteraard moeten de bedrijven zeer transparant deze bijdragen expliciet in hun jaarrekening opnemen en verantwoorden. Ook op lokaal niveau zou dat ingevoerd kunnen worden, zodat gemeentes niet meer voetbalclubs met onevenredig grote bedragen te hulp hoeven schieten.
Op die manier kan de burger aangeven welke fenomenen zij de moeite waard vindt. Als er dan een orkest moet worden opgeheven, dan is dat waarschijnlijk omdat ze onvoldoende draagvlak hebben. En hoeft de overheid geen lastige keuzes meer te maken.
Nou nog de rest van de overheidstaken.
In Amerika zijn er mensen, vooral onder de Republikeinen, voor wie de overheid niet klein genoeg kan zijn. Ieder is verantwoordelijk voor zichzelf en God voor ons allen.
Aan de andere kant zijn er de jaren '70 socialisten die een groot deel van de aardgasbaten verkwanseld hebben door de overheid buiten proporties op te blazen door bijvoorbeeld sociale voorzieningen op te tuigen die ieder menselijk initiatief in de kiem smoorden. Waarom zou je gaan werken als je ook een uitkering kon krijgen?
Ik herinner me nog de BKR, de Beeldende Kunst regeling. Iedereen die de kunstakademie – dat schreef je indertijd met een k – had voltooid kon zijn kunstwerken of wat daar voor doorging, aanbieden en die werden dan door gemeentes aangeschaft en leverden zo de would-be kunstenaar enig inkomen en de kunstuitleen voldoende werken op.
Ook bedrijven hadden gauw in de gaten dat die sociale voorzieningen een prachtige overloop waren waarin overtollige, lastige of echt zieke werknemers gedumpt konden worden.
Goed, de waarheid ligt dus ergens in het midden.
Waarom worden kranten níet van overheidsgeld voorzien en publieke omroepen wèl?
Móet cultuur overleven op overheidsgeld?
Als dat níet hoeft, hoe staat het dan met de wetenschap?
Over die eerste vraag nadenkend kwam ik vanochtend tijdens het ontbijt op de gedachte om alleen nog maar de kritische houding van de media door de overheid te laten fourneren, zeg maar de onderzoeksjournalistiek. Daarvoor mogen die media een percentage van hun omzet budgetteren, waarin door die overheid wordt voorzien.
Want laten we wel wezen, het is toch van de zotte dat er nu overheidsgeld betaald wordt voor voetbalrechten die voor een groot deel naar de bonden en dus naar de grote clubs gaan, die daarmee hun astronomische salarissen kunnen betalen. En minstens zo idioot is het dat het Europese hof heeft bepaald dat FIFA en UEFA de landenwedstrijden niet aan de hoogste bieder mogen verkopen, maar dat dit een cultureel bepaald fenomeen is (of woorden van gelijke strekking) en dat die wedstrijden voor iedereen toegankelijk op de publieke netten te zien moeten zijn.
Later op de ochtend had ik, in lijn met wat ik eerder in De wil van het volk schreef, het idee om het nog verder te versimpelen:
Laat de overheid alle subsidies en verdere support aan private ondernemingen stop zetten. Maar maak een lijst van de ondernemingen waarvan de overheid vindt dat ze goed werk doen, bijvoorbeeld de onderzoeksjournalistiek in de media, van welke aard dan ook. En maak de bijdrage die een burger doet aan één of meer van deze bedrijven, belastingaftrekbaar, zij het tegen een vast tarief van bijv. 30%. Uiteraard moeten de bedrijven zeer transparant deze bijdragen expliciet in hun jaarrekening opnemen en verantwoorden. Ook op lokaal niveau zou dat ingevoerd kunnen worden, zodat gemeentes niet meer voetbalclubs met onevenredig grote bedragen te hulp hoeven schieten.
Op die manier kan de burger aangeven welke fenomenen zij de moeite waard vindt. Als er dan een orkest moet worden opgeheven, dan is dat waarschijnlijk omdat ze onvoldoende draagvlak hebben. En hoeft de overheid geen lastige keuzes meer te maken.
Nou nog de rest van de overheidstaken.
Dijkstra en hoe je moet nummeren
In de IT-wereld is het heel gebruikelijk om, als je een rij getallen hebt, die aan te geven met 
etc. Daarbij valt op dat ze het nummeren beginnen met 0.
Dijkstra verdedigt dat door simpel te stellen dat "starting with 0, however, gives the nicer range 0 ≤ i < N". Als argument lijkt dat me absoluut onvoldoende.
Een beter argument anno nú is dat het, in de IT-wereld althans, al 30 jaar gebruikelijk is, maar als we goede redenen vinden om dit gebruik af te schaffen, vervalt ook die reden.
Laat ik een tweetal redenen aanvoeren.
Allereerst begint ieder kind dat tellen leert, met 1 en leert op die manier de relatie die er is tussen de gehele getallen en een aantal objecten. Geen zinnig mens, en zelfs geen IT-professor, zal zijn kinderen leren om bij 0 te beginnen. Dan zou het tot een jaar of 6, 7 duren voor kinderen met tellen kunnen beginnen, want op die leeftijd schijnt het concept van 0 door te dringen.
Omdat in vroeger tijd het vanwege de traagheid van computers niet ongebruikelijk was dat de mens zich aan de computer moest aanpassen – als student tikte ik mijn programmaatje en de gegevens daarvoor in op een 'flexwriter' die een ponsband als output had die dan aan de computer werd gevoerd die er in de 'quick service' vervolgens 30 seconden mee rekende en de output daarvan op papier printte – dus leek het toen (mogelijk) een goed idee het nummeren bij 0 te beginnen.
Nu is daar geen sprake meer van. Een beetje smartphone heeft een sterkere processor dan de computers aan boord van de maanlanders. Dus moeten we af van alles wat het gebruik van de computer, inclusief het programmeren, voor de mens nodeloos ingewikkeld of ongemakkelijk maakt.
GEBRUIKSVRIENDELIJKHEID moet met hoofdletters worden geschreven, ons daarbij realiserend dat een programmeur ook maar een gebruiker is. Dus als pubers gaan programmeren moeten ze gewoon bij 1 beginnen met tellen.
Een tweede argument is dat het niet ongebruikelijk is dat we achterenaan beginnen met tellen, dat wordt dan "de laatste, de op éen na laatste, ..." etc. In de IT-wereld wordt dat wel aangegeven met
waarbij de negatieve getallen worden gebruikt om achteraan met tellen te beginnen. Omdat –0=0 kun je natuurlijk niet met –0 beginnen. Maar dan moet je ook consequent zijn en aan het begin starten met 1, zodat we een goeie symmetrische nummering krijgen.
etc. Daarbij valt op dat ze het nummeren beginnen met 0.
Dijkstra verdedigt dat door simpel te stellen dat "starting with 0, however, gives the nicer range 0 ≤ i < N". Als argument lijkt dat me absoluut onvoldoende.
Een beter argument anno nú is dat het, in de IT-wereld althans, al 30 jaar gebruikelijk is, maar als we goede redenen vinden om dit gebruik af te schaffen, vervalt ook die reden.
Laat ik een tweetal redenen aanvoeren.
Allereerst begint ieder kind dat tellen leert, met 1 en leert op die manier de relatie die er is tussen de gehele getallen en een aantal objecten. Geen zinnig mens, en zelfs geen IT-professor, zal zijn kinderen leren om bij 0 te beginnen. Dan zou het tot een jaar of 6, 7 duren voor kinderen met tellen kunnen beginnen, want op die leeftijd schijnt het concept van 0 door te dringen.
Omdat in vroeger tijd het vanwege de traagheid van computers niet ongebruikelijk was dat de mens zich aan de computer moest aanpassen – als student tikte ik mijn programmaatje en de gegevens daarvoor in op een 'flexwriter' die een ponsband als output had die dan aan de computer werd gevoerd die er in de 'quick service' vervolgens 30 seconden mee rekende en de output daarvan op papier printte – dus leek het toen (mogelijk) een goed idee het nummeren bij 0 te beginnen.
Nu is daar geen sprake meer van. Een beetje smartphone heeft een sterkere processor dan de computers aan boord van de maanlanders. Dus moeten we af van alles wat het gebruik van de computer, inclusief het programmeren, voor de mens nodeloos ingewikkeld of ongemakkelijk maakt.
GEBRUIKSVRIENDELIJKHEID moet met hoofdletters worden geschreven, ons daarbij realiserend dat een programmeur ook maar een gebruiker is. Dus als pubers gaan programmeren moeten ze gewoon bij 1 beginnen met tellen.
Een tweede argument is dat het niet ongebruikelijk is dat we achterenaan beginnen met tellen, dat wordt dan "de laatste, de op éen na laatste, ..." etc. In de IT-wereld wordt dat wel aangegeven met
waarbij de negatieve getallen worden gebruikt om achteraan met tellen te beginnen. Omdat –0=0 kun je natuurlijk niet met –0 beginnen. Maar dan moet je ook consequent zijn en aan het begin starten met 1, zodat we een goeie symmetrische nummering krijgen.
15 juli 2013
De wil van het volk
Er wordt veel geklaagd over de afstand van de gewone burger tot de politiek. En daar is meer dan genoeg reden voor.
Groot gevaar is dat die burger zich niet (meer) vertegenwoordigd voelt, haar belangen niet (voldoende) ziet behartigd en denkt: waarom zou ik een volgende keer nog gaan stemmen? Of, wat ook niet echt bijdraagt aan een constructieve voortgang, op één van de protestpartijen stemt ook al hebben die verder allerlei programmapunten waar die burger niet achter staat, maar "dan weet Den Haag tenminste dat dit een proteststem is".
Hoewel politici, naar mijn vaste overtuiging, niets moeten hebben van een goed functionerende democratie - om over bestuurders maar te zwijgen - is er een vrij makkelijke manier om mensen de mogelijkheid te geven direct mee te sturen op nationaal en lokaal niveau. Via de belastingen. Dat zou als volgt kunnen gaan.
Op enig moment wordt aan de hand van je inkomen en allerlei kortingen en bijtellingen de hoogte van je belasting vastgesteld. Maar anders dan nu krijg je daarbij de mogelijkheid de posten aan te geven waaraan je wilt dat jouw geld besteed wordt. Dus wil je 0% naar defensie en 30% naar onderwijs, vul de hokjes dienovereenkomstig in. Of veel naar gezondheidszorg en niets naar ontwikkelingshulp, met de door de belastingdienst ter beschikking gestelde site of programmatuur is het een fluitje van een cent.
Uiteraard kan een ministerie de zaak ook fijnmaziger verdelen, bijvoorbeeld bij defensie wèl de landmacht, maar niet de JSF. Om te voorkomen dat ze anders helemaal niks krijgen. Of in het onderwijs een onderverdeling naar salarissen van de managers en die van het onderwijzend personeel. En heb je geen zin in andere sociale voorzieningen dan de bijstand, dan is dat eenvoudig te verwezenlijken.
Snel zal duidelijk worden waar de voorkeuren van de bevolking liggen en, als de overheid transparant laat zien dat de verdeling geschiedt conform de wens van het volk, dan zal het met het vertrouwen in de politiek snel de goeie richting op gaan.
Er zitten wel een vrij grote beer op de weg. Je wil niet dat er voor een overheidsinstelling het ene jaar geen cent te makken is, en een jaar later de miljarden tegen de plinten klotsen. Of andersom.
Daarom beginnen we met hoe de verdeling nú is, dus hoe iedere belastingeuro op dit moment wordt verdeeld, bijvoorbeeld zo'n 20% gaat naar onderwijs, zie http://www.uitgavenoverheid.nl/ .
En ieder jaar mag een belastingplichtige er maximaal een deel vanaf halen of maximaal er een deel bij doen. Die delen zijn achtereenvolgens 10%, 11%, 13%, 14%, 17%, 20%, 25%, 33%, 50 en 100%. Als je het daarmee vermindert houd je in de volgende jaren 90%, 80%, 70%, 60%, 50%, 40%, 30%, 20%, 10%, 0% van het oorspronkelijke bedrag over (weet je gelijk waarom die delen zo zijn). En als je het vermeerdert wordt dat 1,1; 1,2; 1,4; 1,6; 1,8; 2,2; 2,8; 3,7; 5,5 en 11,0 keer het oorspronkelijke bedrag.
Uiteraard moet je wel zorgen dat je volledig belastingbedrag besteed wordt. En meer mag natuurlijk ook!
(Ik zal niet verder ingaan op hoe de verdere regeling zou kunnen zijn.)
Voordeel van deze manier om de wil van het volk tot uiting te brengen, is dat niet alleen de partij die je hebt gestemd telt, maar dat je ook nog aanpassingen kunt aanbrengen welke punten je van die partij wèl en welke je níet ondersteunt. En welke punten van andere partijen die het deze keer zonder jouw stem moesten doen, toch nog wel geld van je krijgen. Kortom, de macht aan het volk.
Nou de politici nog zo ver zien te krijgen.
Groot gevaar is dat die burger zich niet (meer) vertegenwoordigd voelt, haar belangen niet (voldoende) ziet behartigd en denkt: waarom zou ik een volgende keer nog gaan stemmen? Of, wat ook niet echt bijdraagt aan een constructieve voortgang, op één van de protestpartijen stemt ook al hebben die verder allerlei programmapunten waar die burger niet achter staat, maar "dan weet Den Haag tenminste dat dit een proteststem is".
Hoewel politici, naar mijn vaste overtuiging, niets moeten hebben van een goed functionerende democratie - om over bestuurders maar te zwijgen - is er een vrij makkelijke manier om mensen de mogelijkheid te geven direct mee te sturen op nationaal en lokaal niveau. Via de belastingen. Dat zou als volgt kunnen gaan.
Op enig moment wordt aan de hand van je inkomen en allerlei kortingen en bijtellingen de hoogte van je belasting vastgesteld. Maar anders dan nu krijg je daarbij de mogelijkheid de posten aan te geven waaraan je wilt dat jouw geld besteed wordt. Dus wil je 0% naar defensie en 30% naar onderwijs, vul de hokjes dienovereenkomstig in. Of veel naar gezondheidszorg en niets naar ontwikkelingshulp, met de door de belastingdienst ter beschikking gestelde site of programmatuur is het een fluitje van een cent.
Uiteraard kan een ministerie de zaak ook fijnmaziger verdelen, bijvoorbeeld bij defensie wèl de landmacht, maar niet de JSF. Om te voorkomen dat ze anders helemaal niks krijgen. Of in het onderwijs een onderverdeling naar salarissen van de managers en die van het onderwijzend personeel. En heb je geen zin in andere sociale voorzieningen dan de bijstand, dan is dat eenvoudig te verwezenlijken.
Snel zal duidelijk worden waar de voorkeuren van de bevolking liggen en, als de overheid transparant laat zien dat de verdeling geschiedt conform de wens van het volk, dan zal het met het vertrouwen in de politiek snel de goeie richting op gaan.
Er zitten wel een vrij grote beer op de weg. Je wil niet dat er voor een overheidsinstelling het ene jaar geen cent te makken is, en een jaar later de miljarden tegen de plinten klotsen. Of andersom.
Daarom beginnen we met hoe de verdeling nú is, dus hoe iedere belastingeuro op dit moment wordt verdeeld, bijvoorbeeld zo'n 20% gaat naar onderwijs, zie http://www.uitgavenoverheid.nl/ .
En ieder jaar mag een belastingplichtige er maximaal een deel vanaf halen of maximaal er een deel bij doen. Die delen zijn achtereenvolgens 10%, 11%, 13%, 14%, 17%, 20%, 25%, 33%, 50 en 100%. Als je het daarmee vermindert houd je in de volgende jaren 90%, 80%, 70%, 60%, 50%, 40%, 30%, 20%, 10%, 0% van het oorspronkelijke bedrag over (weet je gelijk waarom die delen zo zijn). En als je het vermeerdert wordt dat 1,1; 1,2; 1,4; 1,6; 1,8; 2,2; 2,8; 3,7; 5,5 en 11,0 keer het oorspronkelijke bedrag.
Uiteraard moet je wel zorgen dat je volledig belastingbedrag besteed wordt. En meer mag natuurlijk ook!
(Ik zal niet verder ingaan op hoe de verdere regeling zou kunnen zijn.)
Voordeel van deze manier om de wil van het volk tot uiting te brengen, is dat niet alleen de partij die je hebt gestemd telt, maar dat je ook nog aanpassingen kunt aanbrengen welke punten je van die partij wèl en welke je níet ondersteunt. En welke punten van andere partijen die het deze keer zonder jouw stem moesten doen, toch nog wel geld van je krijgen. Kortom, de macht aan het volk.
Nou de politici nog zo ver zien te krijgen.
27 april 2013
Lekker
Neem twee bevroren boterhammen. Smeer er zo snel mogelijk honing op, bij voorkeur uit de koelkast, en maak er een sandwich van. Wacht even tot het brood ontdooid is en smul vervolgens van de heerlijkste tompouce die je denken kunt.
De kou van het brood is in de honing gaan zitten.
Hééérlijk!
De kou van het brood is in de honing gaan zitten.
Hééérlijk!
4 april 2013
Container
Als je gescheiden bent van je partner met wie je langere tijd hebt samengewoond, kun je leren van de ervaringen die je hebt opgedaan, voor een volgende keer. Mogelijk weet je wat er fout ging en wat je een volgende keer anders zou doen.
Als je (nog) verder in je leven komt, leer je ook dat werken allesbehalve zaligmakend is, maar heel veel weg heeft van de vloek uit Genesis: in het zweet uws aanschijns zult gij brood eten, om de Statenvertaling maar eens te citeren. Zeker nadat je met werken gestopt bent, gaapt die waarheid je ontnuchterend aan.
Ik heb sinds een aantal maanden het idee dat een mens haar leven zou moeten inrichten met zo min mogelijk verplichtingen, letterlijk zo vrij mogelijk. Want ga maar na, je gaat werken, gaat samenwonen, koopt een huis met een hypotheek, neemt kinderen, en voor je het weet vraag je ja af waar je midlifecrisis vandaan komt.
Om met kinderen te beginnen, daar zit je decennia aan vast, zeg maar gerust, de rest van je leven. Natuurlijk, je krijgt er veel voor terug, al was het maar, zoals ik onder mijn leeftijdsgenoten merk, de kleinkinderen, aan wie ze nòg meer plezier beleven dan aan diens ouders vroeger. Toen waren ze immers druk aan het werk.
Maar ik denk dat als ouders eerlijk zijn, zij de uitspraak van de buurvrouw van mijn ouders zullen onderschrijven. "Als kinderen klein zijn, zou je ze opvreten, als ze groot zijn, heb je spijt dat je het niet hebt gedaan", aldus 'tante' Teun, die recht van spreken had, want de moeder van 12.
Benieuwd wat mijn goede vriend vindt die een drukke baan combineert met een gezin van vijf, waarbij hij, volgens eigen zeggen, de eerste gebruikt om uit te rusten van het tweede.
Het belangrijkste aspect van kinderen is het onherroepelijke. Je kunt niet, zoals bij een huisdier, concluderen dat het ècht niet gaat en dan naar een ander gezin op zoek gaan. Een partner kun je nog verlaten, met of zonder kinderen. Maar die heb je voor het leven.
Misschien is de in zwaarte volgende verplichting wel de hypotheek, want je bent de verplichting van een koophuis aangegaan. Jarenlang hebben banken je ervan overtuigd dat je een dief van eigen portemonnee bent als je huurt in plaats van koopt, want je zou de prijsstijging van de huizen, die immers eeuwig zou doorgaan, mislopen. En wie wil er nou niet slapend rijk worden, zwaar gestimuleerd door de fiscale regelingen in met name Nederland? Dat je, om voor die regelingen in aanmerking te kunnen komen, veel moest verdienen en dus hard moest werken, werd er niet bij verteld, hoewel er altijd met een fiscale korting tegen het toptarief werd gerekend. En dat je ook veel beter een korte dan een lange rentevaste periode kon aangaan, werd ook vakkundig verzwegen.
Terwijl een huurhuis, zeker toen wettelijk de bescherming van de huurder flink werd uitgebreid, je een maximum aan vrijheid verschaft. En je ook vrij(!)waarde van de daling in huizenprijzen waar mensen, zeker als ze minder dan 10 jaar geleden hun huis kochten, nu mee geconfronteerd worden.
De volgende verplichtingen die (alleen) in zwaarte vergelijkbaar zijn, zijn werk en partner. Die lijken op elkaar omdat je er een groot deel van je leven mee doorbrengt, en dat je er wel van af kunt, ook al is dat initieel niet de bedoeling. Was het vroeger eerder regel dan uitzondering dat je 40 jaar bij een baas bleef, toen kwamen ook scheidingen slechts sporadisch voor. Terwijl het nu, met de talloze zzp'ers en andere jobhoppers, ook niet ongebruikelijk is dat mensen meerdere keren scheiden of zelfs relaties hebben zonder samen te wonen. Vrienden van ons hebben hun relatie zó ingericht dat ze ieder een appartement hebben, maar dan wel naast elkaar. Door ervaring wijs geworden leek hun dat een ideale oplossing. Hoe het zal gaan als ze toch uit elkaar gaan en dan, mogelijk langdurig, met elkaar als buur geconfronteerd worden, laat zich raden.
Stoppen bij een werkgever lijkt me minder ingrijpend dan met een partner, zeker als je daarmee kinderen hebt. Maar dat je in beide gevallen in een sociaal web zit waar je niet zo maar uitbreekt, lijkt me evident.
De laatste verplichting die ik pas recent onderkende, zijn al je bezittingen, eigenlijk de veralgemenisering van het hebben van een koophuis. Je eigendommen vragen erom verzorgd te worden, onderhoud moet worden gepleegd, ze moeten worden schoongemaakt, je gaat er aan hechten, kortom, je bent er aan gebonden en voelt je er aan verplicht. Terwijl ik inmiddels denk - je bent nooit te oud om te leren - dat het niet gaat om het hebben, maar om het zijn, zoals ooit een collega die al (veel) eerder verlicht was, mij voorhield.
Ideaal zou zijn dat je zo vrij mogelijk, met zo min mogelijk verplichtingen in het leven kunt gaan en staan waar je wilt. En dat je de paar spullen waarover je wilt beschikken, in een container meeneemt. Dat is dan je hele verhuizing als je bijvoorbeeld in een warm land wilt overwinteren.
Belangrijke vraag is nu: wat zit er in je container, dat levensrugzakje extended? Je auto waar je zo trots op bent? Die mooie kristallen wijnglazen? Die dikke audio/video equipment? Je boeken?
Mij bleek dat er heel veel is dat weggelaten kan worden. Je schaft het ter plekke aan en verkoopt het eventueel weer. En e-books zijn niet voor niets uitgevonden.
Kortom, misschien is zelfs die container overbodig en volstaat een plastic tasje. Zoals de grote wiskundige Erdös in de vorige eeuw al aantoonde.
Als je (nog) verder in je leven komt, leer je ook dat werken allesbehalve zaligmakend is, maar heel veel weg heeft van de vloek uit Genesis: in het zweet uws aanschijns zult gij brood eten, om de Statenvertaling maar eens te citeren. Zeker nadat je met werken gestopt bent, gaapt die waarheid je ontnuchterend aan.
Ik heb sinds een aantal maanden het idee dat een mens haar leven zou moeten inrichten met zo min mogelijk verplichtingen, letterlijk zo vrij mogelijk. Want ga maar na, je gaat werken, gaat samenwonen, koopt een huis met een hypotheek, neemt kinderen, en voor je het weet vraag je ja af waar je midlifecrisis vandaan komt.
Om met kinderen te beginnen, daar zit je decennia aan vast, zeg maar gerust, de rest van je leven. Natuurlijk, je krijgt er veel voor terug, al was het maar, zoals ik onder mijn leeftijdsgenoten merk, de kleinkinderen, aan wie ze nòg meer plezier beleven dan aan diens ouders vroeger. Toen waren ze immers druk aan het werk.
Maar ik denk dat als ouders eerlijk zijn, zij de uitspraak van de buurvrouw van mijn ouders zullen onderschrijven. "Als kinderen klein zijn, zou je ze opvreten, als ze groot zijn, heb je spijt dat je het niet hebt gedaan", aldus 'tante' Teun, die recht van spreken had, want de moeder van 12.
Benieuwd wat mijn goede vriend vindt die een drukke baan combineert met een gezin van vijf, waarbij hij, volgens eigen zeggen, de eerste gebruikt om uit te rusten van het tweede.
Het belangrijkste aspect van kinderen is het onherroepelijke. Je kunt niet, zoals bij een huisdier, concluderen dat het ècht niet gaat en dan naar een ander gezin op zoek gaan. Een partner kun je nog verlaten, met of zonder kinderen. Maar die heb je voor het leven.
Misschien is de in zwaarte volgende verplichting wel de hypotheek, want je bent de verplichting van een koophuis aangegaan. Jarenlang hebben banken je ervan overtuigd dat je een dief van eigen portemonnee bent als je huurt in plaats van koopt, want je zou de prijsstijging van de huizen, die immers eeuwig zou doorgaan, mislopen. En wie wil er nou niet slapend rijk worden, zwaar gestimuleerd door de fiscale regelingen in met name Nederland? Dat je, om voor die regelingen in aanmerking te kunnen komen, veel moest verdienen en dus hard moest werken, werd er niet bij verteld, hoewel er altijd met een fiscale korting tegen het toptarief werd gerekend. En dat je ook veel beter een korte dan een lange rentevaste periode kon aangaan, werd ook vakkundig verzwegen.
Terwijl een huurhuis, zeker toen wettelijk de bescherming van de huurder flink werd uitgebreid, je een maximum aan vrijheid verschaft. En je ook vrij(!)waarde van de daling in huizenprijzen waar mensen, zeker als ze minder dan 10 jaar geleden hun huis kochten, nu mee geconfronteerd worden.
De volgende verplichtingen die (alleen) in zwaarte vergelijkbaar zijn, zijn werk en partner. Die lijken op elkaar omdat je er een groot deel van je leven mee doorbrengt, en dat je er wel van af kunt, ook al is dat initieel niet de bedoeling. Was het vroeger eerder regel dan uitzondering dat je 40 jaar bij een baas bleef, toen kwamen ook scheidingen slechts sporadisch voor. Terwijl het nu, met de talloze zzp'ers en andere jobhoppers, ook niet ongebruikelijk is dat mensen meerdere keren scheiden of zelfs relaties hebben zonder samen te wonen. Vrienden van ons hebben hun relatie zó ingericht dat ze ieder een appartement hebben, maar dan wel naast elkaar. Door ervaring wijs geworden leek hun dat een ideale oplossing. Hoe het zal gaan als ze toch uit elkaar gaan en dan, mogelijk langdurig, met elkaar als buur geconfronteerd worden, laat zich raden.
Stoppen bij een werkgever lijkt me minder ingrijpend dan met een partner, zeker als je daarmee kinderen hebt. Maar dat je in beide gevallen in een sociaal web zit waar je niet zo maar uitbreekt, lijkt me evident.
De laatste verplichting die ik pas recent onderkende, zijn al je bezittingen, eigenlijk de veralgemenisering van het hebben van een koophuis. Je eigendommen vragen erom verzorgd te worden, onderhoud moet worden gepleegd, ze moeten worden schoongemaakt, je gaat er aan hechten, kortom, je bent er aan gebonden en voelt je er aan verplicht. Terwijl ik inmiddels denk - je bent nooit te oud om te leren - dat het niet gaat om het hebben, maar om het zijn, zoals ooit een collega die al (veel) eerder verlicht was, mij voorhield.
Ideaal zou zijn dat je zo vrij mogelijk, met zo min mogelijk verplichtingen in het leven kunt gaan en staan waar je wilt. En dat je de paar spullen waarover je wilt beschikken, in een container meeneemt. Dat is dan je hele verhuizing als je bijvoorbeeld in een warm land wilt overwinteren.
Belangrijke vraag is nu: wat zit er in je container, dat levensrugzakje extended? Je auto waar je zo trots op bent? Die mooie kristallen wijnglazen? Die dikke audio/video equipment? Je boeken?
Mij bleek dat er heel veel is dat weggelaten kan worden. Je schaft het ter plekke aan en verkoopt het eventueel weer. En e-books zijn niet voor niets uitgevonden.
Kortom, misschien is zelfs die container overbodig en volstaat een plastic tasje. Zoals de grote wiskundige Erdös in de vorige eeuw al aantoonde.
6 maart 2013
Alcohol werkt (2)
In een vorig bericht heb ik de goeie werking van alcohol tegen allerlei persoonlijk ongemak beschreven. Daar hoort ook het volgende bij.
Als klein kind kreeg ik bij keelpijn het advies van mijn moeder om te "gorgelen met water en zout". Daartoe werd in lauwwarm water een ruime schep zout opgelost en dit brakke mengsel moest je proberen door te gorgelen in contact te brengen met je pijnlijke keel. Dat zou helpen naar ik nu meen te begrijpen, doordat de bacteriën – consequent 'bakbeestjes' genoemd door mijn lief – die verantwoordelijk zijn voor de keelpijn dat niet overleven. Maar bepaald lekker was dat niet. Je kreeg sowieso al braakneigingen en als je per ongeluk iets naar binnen kreeg was dat om van te gruwen.
Vorige week had ik weer eens keelpijn, dacht aan het gorgelen van mijn moeder, God hebbe haar ziel, en kwam plotseling op de gedachte om met alcohol te gorgelen. En dan niet de pure, 70% of 90% die je bij apotheker of drogist kunt verkrijgen, nee, consumptiealcohol. Port bijvoorbeeld heeft een alcohol percentage van zo'n 12% en is uiterst smakelijk, in tegenstelling tot de sterke dranken met veel hogere percentages. Zo gezegd, zo gedaan en 3 maal daags gorgelde ik met een slok (niet al te dure) port, met als beloning dat ik het mocht doorslikken.
Na een paar dagen was de keelpijn verdwenen. En was ik alleen nog maar verkouden.
Zou alcohol snuiven iets zijn?
Als klein kind kreeg ik bij keelpijn het advies van mijn moeder om te "gorgelen met water en zout". Daartoe werd in lauwwarm water een ruime schep zout opgelost en dit brakke mengsel moest je proberen door te gorgelen in contact te brengen met je pijnlijke keel. Dat zou helpen naar ik nu meen te begrijpen, doordat de bacteriën – consequent 'bakbeestjes' genoemd door mijn lief – die verantwoordelijk zijn voor de keelpijn dat niet overleven. Maar bepaald lekker was dat niet. Je kreeg sowieso al braakneigingen en als je per ongeluk iets naar binnen kreeg was dat om van te gruwen.
Vorige week had ik weer eens keelpijn, dacht aan het gorgelen van mijn moeder, God hebbe haar ziel, en kwam plotseling op de gedachte om met alcohol te gorgelen. En dan niet de pure, 70% of 90% die je bij apotheker of drogist kunt verkrijgen, nee, consumptiealcohol. Port bijvoorbeeld heeft een alcohol percentage van zo'n 12% en is uiterst smakelijk, in tegenstelling tot de sterke dranken met veel hogere percentages. Zo gezegd, zo gedaan en 3 maal daags gorgelde ik met een slok (niet al te dure) port, met als beloning dat ik het mocht doorslikken.
Na een paar dagen was de keelpijn verdwenen. En was ik alleen nog maar verkouden.
Zou alcohol snuiven iets zijn?
9 augustus 2012
Olympische sporten
Toen mijn geliefde en ik naar een Olympische tak van sport zaten te kijken waarbij twee fragiele vrouwen staande op één been elkaar met het andere been probeerden te schoppen, bleek dat ze niet alleen ieder een helm op hadden die vrijwel hun hele hoofd inclusief de voorkant bedekte, ook hun romp werd door een soort harnas beschermd.
Beiden vonden we dat een sport waarbij het lichaam dusdanig beschermd moest worden, niet olympisch zou mogen zijn, hoe sierlijk dansend hun bewegingen er ook uitzagen.
Even later voegden we daaraan toe, omdat anders alle 'helmsporten' uitgesloten zouden worden, dat de sport ook als doel zou moeten hebben het lichaam van de tegenstander te raken. En ja, ook schermen kan dus worden afgevoerd. Net als boxen, terwijl judo mag blijven, want geen beschermende kleding nodig.
Een ander criterium om toegelaten worden tot de spelen of daar gehandhaafd zou mogen blijven zou moeten zijn dat de sport een behoorlijke lichamelijke inspanning vereist. Anders zou je autoracen of schaken ook kunnen opnemen. Waarbij ik vermoed dat dat laatste ooit op dit podium gefigureerd heeft en bovendien al sinds jaar en dag haar eigen 4-jaarlijkse olympiade heeft.
Maar als autoracen zich niet kwalificeert, dan kunnen ook alle paardensporten worden afgevoerd. Je zou net zo goed de duivensport of het africhten van honden kunnen invoeren, bij de laatste moet de begeleider nog enige fysieke inspanning leveren door met de hond mee te hollen.
En tenslotte lijken me de sporten waarbij één of enkele landen alle medailles opeisen in aanmerking te komen voor diskwalificatie. Tafeltennis handhaven, terwijl China steeds oppermachtiger wordt? Dat het schaatsen dan ook in gevaar komt en met name Nederland daardoor ernstig gedupeerd wordt, moeten we op de koop toenemen.
Blijft over de vraag welke sporten nu nog niet olympisch zijn en daar wel zouden thuishoren.
Dansen misschien?
Kunnen die schoppende dames ook weer meedoen, zonder beschermende kleding.
Beiden vonden we dat een sport waarbij het lichaam dusdanig beschermd moest worden, niet olympisch zou mogen zijn, hoe sierlijk dansend hun bewegingen er ook uitzagen.
Even later voegden we daaraan toe, omdat anders alle 'helmsporten' uitgesloten zouden worden, dat de sport ook als doel zou moeten hebben het lichaam van de tegenstander te raken. En ja, ook schermen kan dus worden afgevoerd. Net als boxen, terwijl judo mag blijven, want geen beschermende kleding nodig.
Een ander criterium om toegelaten worden tot de spelen of daar gehandhaafd zou mogen blijven zou moeten zijn dat de sport een behoorlijke lichamelijke inspanning vereist. Anders zou je autoracen of schaken ook kunnen opnemen. Waarbij ik vermoed dat dat laatste ooit op dit podium gefigureerd heeft en bovendien al sinds jaar en dag haar eigen 4-jaarlijkse olympiade heeft.
Maar als autoracen zich niet kwalificeert, dan kunnen ook alle paardensporten worden afgevoerd. Je zou net zo goed de duivensport of het africhten van honden kunnen invoeren, bij de laatste moet de begeleider nog enige fysieke inspanning leveren door met de hond mee te hollen.
En tenslotte lijken me de sporten waarbij één of enkele landen alle medailles opeisen in aanmerking te komen voor diskwalificatie. Tafeltennis handhaven, terwijl China steeds oppermachtiger wordt? Dat het schaatsen dan ook in gevaar komt en met name Nederland daardoor ernstig gedupeerd wordt, moeten we op de koop toenemen.
Blijft over de vraag welke sporten nu nog niet olympisch zijn en daar wel zouden thuishoren.
Dansen misschien?
Kunnen die schoppende dames ook weer meedoen, zonder beschermende kleding.
18 juli 2012
Stamboomnamen, op en neer
In De namen van de voorouders staat beschreven hoe je de generatie van je voorouders kunt aangeven. Gerekend vanuit een bepaald persoon, de proband geheten die (eigenlijk) generatie 0 heeft, begin je met de volgende generatie, de ouders. Dan generatie 2, de grootouders, waarna de overgrootouders en de betovergrootouders komen, generatie 3 en 4.
En dan is er een slim systeem van benaming bedacht dat met één extra voorvoegsel het aantal generaties telkens verdubbelt. Schematisch is dat als volgt weer te geven
1 ouders
2 grootouders
3 overgrootouders
4 betovergrootouders
5 oud- ouders
6 oud- grootouders
7 oud- overgrootouders
8 oud-betovergrootouders
9 stam- ouders
10 stam- grootouders
11 stam- overgrootouders
12 stam- betovergrootouders
13 stam-oud- ouders
14 stam-oud- grootouders
15 stam-oud- overgrootouders
16 stam-oud-betovergrootouders
17 edel- ouders
18 edel- grootouders
19 edel- overgrootouders
20 edel- betovergrootouders
21 edel- oud- ouders
22 edel- oud- grootouders
23 edel- oud- overgrootouders
24 edel- oud-betovergrootouders
25 edel-stam- ouders
26 edel-stam- grootouders
27 edel-stam- overgrootouders
28 edel-stam- betovergrootouders
29 edel-stam-oud- ouders
30 edel-stam-oud- grootouders
31 edel-stam-oud- overgrootouders
32 edel-stam-oud-betovergrootouders
33 voor- ouders
34 voor- grootouders
35 voor- overgrootouders
36 voor- betovergrootouders
37 voor- oud- ouders
38 voor- oud- grootouders
39 voor- oud- overgrootouders
40 voor- oud-betovergrootouders
41 voor- stam- ouders
42 voor- stam- grootouders
43 voor- stam- overgrootouders
44 voor- stam- betovergrootouders
45 voor- stam-oud- ouders
46 voor- stam-oud- grootouders
47 voor- stam-oud- overgrootouders
48 voor- stam-oud-betovergrootouders
49 voor-edel- ouders
50 voor-edel- grootouders
51 voor-edel- overgrootouders
52 voor-edel- betovergrootouders
53 voor-edel- oud- ouders
54 voor-edel- oud- grootouders
55 voor-edel- oud- overgrootouders
56 voor-edel- oud-betovergrootouders
57 voor-edel-stam- ouders
58 voor-edel-stam- grootouders
59 voor-edel-stam- overgrootouders
60 voor-edel-stam- betovergrootouders
61 voor-edel-stam-oud- ouders
62 voor-edel-stam-oud- grootouders
63 voor-edel-stam-oud- overgrootouders
64 voor-edel-stam-oud-betovergrootouders
Echter, als je op zoek gaat naar een soortgelijke benaming voor kinderen in plaats van ouders, dus zeg maar de generaties -1, -2 en volgende, dan vind je niet een dergelijke benaming.
Maar gezien de symmetrie tussen VOORouders en ACHTERkinderen die al in de eerste paar generaties blijkt:
-1 kinderen
-2 kleinkinderen
-3 achterkleinkinderen
-4 betachterkleinkinderen
-5 kind- kinderen
-6 kind- kleinkinderen
-7 kind- achterkleinkinderen
-8 kind-betachterkleinkinderen
-9 stam- kinderen
-10 stam- kleinkinderen
-11 stam- achterkleinkinderen
-12 stam- betachterkleinkinderen
-13 stam-kind- kinderen
-14 stam-kind- kleinkinderen
-15 stam-kind- achterkleinkinderen
-16 stam-kind-betachterkleinkinderen
-17 edel- kinderen
-18 edel- kleinkinderen
-19 edel- achterkleinkinderen
-20 edel- betachterkleinkinderen
-21 edel- kind- kinderen
-22 edel- kind- kleinkinderen
-23 edel- kind- achterkleinkinderen
-24 edel- kind-betachterkleinkinderen
-25 edel-stam- kinderen
-26 edel-stam- kleinkinderen
-27 edel-stam- achterkleinkinderen
-28 edel-stam- betachterkleinkinderen
-29 edel-stam-kind- kinderen
-30 edel-stam-kind- kleinkinderen
-31 edel-stam-kind- achterkleinkinderen
-32 edel-stam-kind-betachterkleinkinderen
-33 na- kinderen
-34 na- kleinkinderen
-35 na- achterkleinkinderen
-36 na- betachterkleinkinderen
-37 na- kind- kinderen
-38 na- kind- kleinkinderen
-39 na- kind- achterkleinkinderen
-40 na- kind-betachterkleinkinderen
-41 na- stam- kinderen
-42 na- stam- kleinkinderen
-43 na- stam- achterkleinkinderen
-44 na- stam- betachterkleinkinderen
-45 na- stam-kind- kinderen
-46 na- stam-kind- kleinkinderen
-47 na- stam-kind- achterkleinkinderen
-48 na- stam-kind-betachterkleinkinderen
-49 na-edel- kinderen
-50 na-edel- kleinkinderen
-51 na-edel- achterkleinkinderen
-52 na-edel- betachterkleinkinderen
-53 na-edel- kind- kinderen
-54 na-edel- kind- kleinkinderen
-55 na-edel- kind- achterkleinkinderen
-56 na-edel- kind-betachterkleinkinderen
-57 na-edel-stam- kinderen
-58 na-edel-stam- kleinkinderen
-59 na-edel-stam- achterkleinkinderen
-60 na-edel-stam- betachterkleinkinderen
-61 na-edel-stam-kind- kinderen
-62 na-edel-stam-kind- kleinkinderen
-63 na-edel-stam-kind- achterkleinkinderen
-64 na-edel-stam-kind-betachterkleinkinderen
En dan is er een slim systeem van benaming bedacht dat met één extra voorvoegsel het aantal generaties telkens verdubbelt. Schematisch is dat als volgt weer te geven
1 ouders
2 grootouders
3 overgrootouders
4 betovergrootouders
5 oud- ouders
6 oud- grootouders
7 oud- overgrootouders
8 oud-betovergrootouders
9 stam- ouders
10 stam- grootouders
11 stam- overgrootouders
12 stam- betovergrootouders
13 stam-oud- ouders
14 stam-oud- grootouders
15 stam-oud- overgrootouders
16 stam-oud-betovergrootouders
17 edel- ouders
18 edel- grootouders
19 edel- overgrootouders
20 edel- betovergrootouders
21 edel- oud- ouders
22 edel- oud- grootouders
23 edel- oud- overgrootouders
24 edel- oud-betovergrootouders
25 edel-stam- ouders
26 edel-stam- grootouders
27 edel-stam- overgrootouders
28 edel-stam- betovergrootouders
29 edel-stam-oud- ouders
30 edel-stam-oud- grootouders
31 edel-stam-oud- overgrootouders
32 edel-stam-oud-betovergrootouders
33 voor- ouders
34 voor- grootouders
35 voor- overgrootouders
36 voor- betovergrootouders
37 voor- oud- ouders
38 voor- oud- grootouders
39 voor- oud- overgrootouders
40 voor- oud-betovergrootouders
41 voor- stam- ouders
42 voor- stam- grootouders
43 voor- stam- overgrootouders
44 voor- stam- betovergrootouders
45 voor- stam-oud- ouders
46 voor- stam-oud- grootouders
47 voor- stam-oud- overgrootouders
48 voor- stam-oud-betovergrootouders
49 voor-edel- ouders
50 voor-edel- grootouders
51 voor-edel- overgrootouders
52 voor-edel- betovergrootouders
53 voor-edel- oud- ouders
54 voor-edel- oud- grootouders
55 voor-edel- oud- overgrootouders
56 voor-edel- oud-betovergrootouders
57 voor-edel-stam- ouders
58 voor-edel-stam- grootouders
59 voor-edel-stam- overgrootouders
60 voor-edel-stam- betovergrootouders
61 voor-edel-stam-oud- ouders
62 voor-edel-stam-oud- grootouders
63 voor-edel-stam-oud- overgrootouders
64 voor-edel-stam-oud-betovergrootouders
Echter, als je op zoek gaat naar een soortgelijke benaming voor kinderen in plaats van ouders, dus zeg maar de generaties -1, -2 en volgende, dan vind je niet een dergelijke benaming.
Maar gezien de symmetrie tussen VOORouders en ACHTERkinderen die al in de eerste paar generaties blijkt:
GROOTouders versus KLEINkinderen
OVERgrootouders versusu ACHTERkleinkinderen
is er niets op tegen dat voort te zetten met de betreffende voorvoegsels bet, nieuw, stam, edel en na:-1 kinderen
-2 kleinkinderen
-3 achterkleinkinderen
-4 betachterkleinkinderen
-5 kind- kinderen
-6 kind- kleinkinderen
-7 kind- achterkleinkinderen
-8 kind-betachterkleinkinderen
-9 stam- kinderen
-10 stam- kleinkinderen
-11 stam- achterkleinkinderen
-12 stam- betachterkleinkinderen
-13 stam-kind- kinderen
-14 stam-kind- kleinkinderen
-15 stam-kind- achterkleinkinderen
-16 stam-kind-betachterkleinkinderen
-17 edel- kinderen
-18 edel- kleinkinderen
-19 edel- achterkleinkinderen
-20 edel- betachterkleinkinderen
-21 edel- kind- kinderen
-22 edel- kind- kleinkinderen
-23 edel- kind- achterkleinkinderen
-24 edel- kind-betachterkleinkinderen
-25 edel-stam- kinderen
-26 edel-stam- kleinkinderen
-27 edel-stam- achterkleinkinderen
-28 edel-stam- betachterkleinkinderen
-29 edel-stam-kind- kinderen
-30 edel-stam-kind- kleinkinderen
-31 edel-stam-kind- achterkleinkinderen
-32 edel-stam-kind-betachterkleinkinderen
-33 na- kinderen
-34 na- kleinkinderen
-35 na- achterkleinkinderen
-36 na- betachterkleinkinderen
-37 na- kind- kinderen
-38 na- kind- kleinkinderen
-39 na- kind- achterkleinkinderen
-40 na- kind-betachterkleinkinderen
-41 na- stam- kinderen
-42 na- stam- kleinkinderen
-43 na- stam- achterkleinkinderen
-44 na- stam- betachterkleinkinderen
-45 na- stam-kind- kinderen
-46 na- stam-kind- kleinkinderen
-47 na- stam-kind- achterkleinkinderen
-48 na- stam-kind-betachterkleinkinderen
-49 na-edel- kinderen
-50 na-edel- kleinkinderen
-51 na-edel- achterkleinkinderen
-52 na-edel- betachterkleinkinderen
-53 na-edel- kind- kinderen
-54 na-edel- kind- kleinkinderen
-55 na-edel- kind- achterkleinkinderen
-56 na-edel- kind-betachterkleinkinderen
-57 na-edel-stam- kinderen
-58 na-edel-stam- kleinkinderen
-59 na-edel-stam- achterkleinkinderen
-60 na-edel-stam- betachterkleinkinderen
-61 na-edel-stam-kind- kinderen
-62 na-edel-stam-kind- kleinkinderen
-63 na-edel-stam-kind- achterkleinkinderen
-64 na-edel-stam-kind-betachterkleinkinderen
23 juni 2012
Oneens
Monty Python had een Argument Clinic.
Ik zou een website willen waar ik het met anderen oneens kan zijn, zoals je ook online kunt schaken, bridgen of poker spelen.
Ik zou een website willen waar ik het met anderen oneens kan zijn, zoals je ook online kunt schaken, bridgen of poker spelen.
6 mei 2012
Voorspellen
Een bekend aforisme luidt "voorspellen is lastig, vooral als het over de toekomst gaat".
Wat vaak gebeurt en soms heel schappelijke (maar zelden wetenschappelijke) resultaten levert is dat men een trend probeert te ontdekken en die voortzet. In z'n eenvoudigste vorm kan dat zelfs de beste uitkomsten opleveren: als je voorspelt dat het morgen hetzelfde weer is als vandaag (b)lijkt dat de beste voorspelling te zijn die je over het weer kunt maken.
De mooiste uitzondering op de regel van een trendlijn doortrekken is de voorspelling, aan het einde van de 19de eeuw in Parijs gedaan, dat als de groei van het aantal karossen zich zou voortzetten, Parijs dan met de eeuwwisseling onder 3 meter paardenstront bedolven zou zijn. Quod buitengewoon non natuurlijk.
Recent zag ik een tweetal geleerden die ook een voorspelling deden, de indrukwekkende paleontologe Jenny Clack in de sublieme BBC-serie Beatiful Science Minds, en de Indiasche econoom(?) in de onvolprezen VPRO-serie Tegenlicht.
De eerste, om daarmee te beginnen, liet weten dat de mens als soort ook niet het eeuwige leven had en op den duur zou vervangen worden door, naar haar inschatting, de knaagdieren ("rodents").
Persoonlijk, maar wie ben ik, denk ik dat de vogels en dan met name de intelligente onder hen, zoals de kraai-achtigen, een grotere kans maken. De knaagdieren zijn opnieuw een zoogdier en met de mens hebben die hun kans wel gehad. En de voordelen van vogels, zeker in een veel moeilijker leefomgeving, lijken me evident. Maar zoals gezegd, hier bevind ik me ver buiten mijn "league".
Reden dat ik meer twijfel aan haar voorspelling is dat met de mens voor het eerst in de historie, zelfs die van de paleontologie, intellect een rol speelt. En het lijkt me onverantwoord om het uitsterven van soorten zonder enige vorm van intelligentie te vergelijken met dat van de mens en dan maar te concluderen dat hun lot hetzelfde zal zijn. Ik ben geen diehard optimist die gelooft dat het menselijk vernuft voor ieder probleem waar ze voor gesteld wordt een oplossing zal vinden. Maar net als bij de 3 meter paardenstront denk ik dat veel van de problemen waar we voor gesteld zullen worden een overmaat aan inventiviteit zullen losmaken.
De mogelijkheden tot extinctie zijn vele. Van de bekende milieuvervuiling tot het ontploffen van de supervulkaan onder Yellowstone park, om van inslag van een meteoriet van 10 km doorsnee maar te zwijgen. De mate van en het tempo waarin de mens dan in een oplossing moet voorzien zal het uiterste van ons vergen en het is beslist niet zeker dat we daarin zullen slagen. Maar dat we veel meer kans maken dan de dinosauriërs, die met zo'n meteoriet werden geconfronteerd, staat voor mij als een paal boven water.
De andere geleeerde is Chandran Nair, oprichter en directeur Global Institute for Tomorrow. Hij is vooral sceptisch, over het kapitalisme, de democratie en, vooral, de technologie. Of die ons kunnen redden van de problematiek die met "milieu" te nauw wordt beschreven, maar die ook met de beschikbaarheid van grondstoffen en de ontwikkeling van het toenemende aantal mensen van doen heeft.
Dat scepticisme over kapitalisme en democratie kan ik wel volgen. Het lijkt me meer dan fascinerend te zien in welke mate en hoe die twee in de toekomst, in nauwe verstrengeling met elkaar, zullen evolueren. Dat de een de ander zal moeten beperken en er gezocht moet worden naar een misschien wel heikel evenwicht staat voor mij vast. "We have seen nothing yet" geldt mijns inziens ook op dat gebied.
Want waar die slogan zeker geldt, en waar scepticisme dus (m.i.) veel minder verantwoord is, is op het gebied van de technologie. Er zullen, is mijn vaste overtuiging, oplossingen gevonden worden waarvan we nu niet eens durven dromen. De oceanen met hun overvloedige soorten en aantallen levensvormen waarvan we nu nog geen idee hebben, zullen ons voorzien van nu nog onbekende mogelijkheden. Alleen de grondstoffen al die daar nog voorhanden zijn zullen ons de tijd geven die nodig is om onze inventiviteit te voeden en de problemen af te wenden die nu worden voorzien door bestaande trends te continueren.
De gevolgen van het wereldwijd beschikbaar zijn van kennis en kunde zal overweldigend zijn. Deze week werd bekend dat Harvard zich aansluit bij MIT en eveneens al hun universitaire cursussen online gaat aanbieden. Daarmee worden veel mensen, vooral in derde wereld landen, betrokken om ook hun grootste "asset", hun hersens in te zetten. En dat zijn unieke ontwikkelingen. Nooit eerder, afgezien van de boekdrukkunst, kreeg informatieverspreiding zo'n boost.
Kortom, ik ben een notoire optimist en zowel Clack als Nair zal blijken het bij het verkeerder eind te hebben.
Jammer alleen dat ik dat, waarschijnlijk, niet meer zal meemaken.
Wat vaak gebeurt en soms heel schappelijke (maar zelden wetenschappelijke) resultaten levert is dat men een trend probeert te ontdekken en die voortzet. In z'n eenvoudigste vorm kan dat zelfs de beste uitkomsten opleveren: als je voorspelt dat het morgen hetzelfde weer is als vandaag (b)lijkt dat de beste voorspelling te zijn die je over het weer kunt maken.
De mooiste uitzondering op de regel van een trendlijn doortrekken is de voorspelling, aan het einde van de 19de eeuw in Parijs gedaan, dat als de groei van het aantal karossen zich zou voortzetten, Parijs dan met de eeuwwisseling onder 3 meter paardenstront bedolven zou zijn. Quod buitengewoon non natuurlijk.
Recent zag ik een tweetal geleerden die ook een voorspelling deden, de indrukwekkende paleontologe Jenny Clack in de sublieme BBC-serie Beatiful Science Minds, en de Indiasche econoom(?) in de onvolprezen VPRO-serie Tegenlicht.
De eerste, om daarmee te beginnen, liet weten dat de mens als soort ook niet het eeuwige leven had en op den duur zou vervangen worden door, naar haar inschatting, de knaagdieren ("rodents").
Persoonlijk, maar wie ben ik, denk ik dat de vogels en dan met name de intelligente onder hen, zoals de kraai-achtigen, een grotere kans maken. De knaagdieren zijn opnieuw een zoogdier en met de mens hebben die hun kans wel gehad. En de voordelen van vogels, zeker in een veel moeilijker leefomgeving, lijken me evident. Maar zoals gezegd, hier bevind ik me ver buiten mijn "league".
Reden dat ik meer twijfel aan haar voorspelling is dat met de mens voor het eerst in de historie, zelfs die van de paleontologie, intellect een rol speelt. En het lijkt me onverantwoord om het uitsterven van soorten zonder enige vorm van intelligentie te vergelijken met dat van de mens en dan maar te concluderen dat hun lot hetzelfde zal zijn. Ik ben geen diehard optimist die gelooft dat het menselijk vernuft voor ieder probleem waar ze voor gesteld wordt een oplossing zal vinden. Maar net als bij de 3 meter paardenstront denk ik dat veel van de problemen waar we voor gesteld zullen worden een overmaat aan inventiviteit zullen losmaken.
De mogelijkheden tot extinctie zijn vele. Van de bekende milieuvervuiling tot het ontploffen van de supervulkaan onder Yellowstone park, om van inslag van een meteoriet van 10 km doorsnee maar te zwijgen. De mate van en het tempo waarin de mens dan in een oplossing moet voorzien zal het uiterste van ons vergen en het is beslist niet zeker dat we daarin zullen slagen. Maar dat we veel meer kans maken dan de dinosauriërs, die met zo'n meteoriet werden geconfronteerd, staat voor mij als een paal boven water.
De andere geleeerde is Chandran Nair, oprichter en directeur Global Institute for Tomorrow. Hij is vooral sceptisch, over het kapitalisme, de democratie en, vooral, de technologie. Of die ons kunnen redden van de problematiek die met "milieu" te nauw wordt beschreven, maar die ook met de beschikbaarheid van grondstoffen en de ontwikkeling van het toenemende aantal mensen van doen heeft.
Dat scepticisme over kapitalisme en democratie kan ik wel volgen. Het lijkt me meer dan fascinerend te zien in welke mate en hoe die twee in de toekomst, in nauwe verstrengeling met elkaar, zullen evolueren. Dat de een de ander zal moeten beperken en er gezocht moet worden naar een misschien wel heikel evenwicht staat voor mij vast. "We have seen nothing yet" geldt mijns inziens ook op dat gebied.
Want waar die slogan zeker geldt, en waar scepticisme dus (m.i.) veel minder verantwoord is, is op het gebied van de technologie. Er zullen, is mijn vaste overtuiging, oplossingen gevonden worden waarvan we nu niet eens durven dromen. De oceanen met hun overvloedige soorten en aantallen levensvormen waarvan we nu nog geen idee hebben, zullen ons voorzien van nu nog onbekende mogelijkheden. Alleen de grondstoffen al die daar nog voorhanden zijn zullen ons de tijd geven die nodig is om onze inventiviteit te voeden en de problemen af te wenden die nu worden voorzien door bestaande trends te continueren.
De gevolgen van het wereldwijd beschikbaar zijn van kennis en kunde zal overweldigend zijn. Deze week werd bekend dat Harvard zich aansluit bij MIT en eveneens al hun universitaire cursussen online gaat aanbieden. Daarmee worden veel mensen, vooral in derde wereld landen, betrokken om ook hun grootste "asset", hun hersens in te zetten. En dat zijn unieke ontwikkelingen. Nooit eerder, afgezien van de boekdrukkunst, kreeg informatieverspreiding zo'n boost.
Kortom, ik ben een notoire optimist en zowel Clack als Nair zal blijken het bij het verkeerder eind te hebben.
Jammer alleen dat ik dat, waarschijnlijk, niet meer zal meemaken.
3 april 2012
Toegankelijkheid van wetenschap
Er zijn uitgeverijen, waaronder niet zelden van Nederlandse origine, die veel geld verdienen aan het publiceren van wetenschappelijke resultaten. Hun businessmodel ziet er ongeveer als volgt uit. Per wetenschappelijk gebied voeren zijn één of meer tijdschriften waarin wetenschappers hun wetenschappelijke vondsten kunnen publiceren. Voorwaarde daarvoor is echter dat de referees van het betreffende tijdschrift, (voor de auteur) anonieme specialisten op dat vakgebied, het artikel beoordelen als geschikt voor publicatie, al of niet na het verwerken van geadviseerde aanpassingen. Of het artikel wordt afgewezen door de referees.
Een abonnement op het tijdschrift wordt vervolgens, en nu komt het, voor veel geld aangeboden aan de onderzoekende instanties, niet zelden universiteiten. Dus ook de werkgever van de auteur moet (diep) in de buidel tasten om haar resultaten te zien te krijgen.
De uitgever beroept zich op zijn kosten, ook van de referees, en de hoge kwaliteitsstandaard die zij garanderen. Wat weer resulteert in een tijdschrift met een niet te evenaren reputatie die natuurlijk ook afstraalt op de auteurs die in zo'n blad mogen(!) publiceren. Met als gevolg onder meer dat veel onderzoekers in de natuurwetenschappen er heel wat voor over zouden hebben om eens in Nature of Science te publiceren.
Op de keper beschouwd is dit een zeer merkwaardige gang van zaken. De onderzoeksinstelling, niet zelden een universiteit dus betaald door gemeenschapsgeld, moet veel geld op tafel leggen om kennis te nemen van resultaten van andere onderzoekers, meestal ook betaald met gemeenschapsgeld, omdat die gereviewed worden door referees, die veelal ook door gemeenschapsgeld betaald worden!
En een private instelling, wiens enige bijdrage is de fysieke levering van het tijdschrift en de administratie daaromheen, is de lachende derde en strijkt de niet geringe winst op. Waarbij soms zelfs het copyright de auteur ook nog ontfutseld wordt, hoewel dat steeds minder het geval lijkt te zijn.
Een mooi voorbeeld in Nederland is het bedrijf Kluwer dat al jarenlang het monopolie heeft op publicatie van wetteksten en uitspraken van de Hoge Raad. Uiteraard leveren ze meerwaarde door die publicaties te voorzien van deskundige commentaren van rechtswetenschappelijke experts, maar, u raadt het al, die worden door een universiteit betaald, die vervolgens van Kluwer de rekening gepresenteerd krijgt.
Het is duidelijk dat hier iets aan moet veranderen. Het is natuurlijk zeer onterecht dat een bedrijf enorme winsten opstrijkt, terwijl de essentiële kosten door de samenleving worden gemaakt. Bovendien groeien de kosten van de tijdschriften exponentieel, zodanig dat universiteiten selecties moeten maken en arme(re) universiteiten, meestal in derde-wereld landen kunnen überhaupt die abonnementen niet betalen, waarmee de resultaten voor hen niet toegankelijk zijn.
Allereerst moet er worden afgezien van fysieke distributie. Dit brengt de kosten van de uitgevers geheel tot nul terug, waarmee het niet duidelijker kan worden dat hun functie overbodig is. Uiteraard kan een instelling online publicaties laten drukken, maar dat mogen ze dan zelf doen.
Ten tweede moet aan iedereen, dus niet alleen de onderzoeksinstellingen met hun medewerkers, maar aan werkelijk iedereen, waar ook ter wereld, gratis toegang worden verschaft aan alle gepubliceerde resultaten.
Ten derde moeten alle auteurs, willen zij één artikel gepubliceerd krijgen, eerder bij minstens twee artikelen van andere auteurs als referee opgetreden hebben. Daarvoor krijgen zij geen vergoeding, maar dit dient òf in hun arbeidsovereenkomst te worden opgenomen òf moeten ze in hun eigen tijd doen.
Op die manier krijgen burgers niet alleen iets terug voor hun belastinggeld, er wordt eveneens een belangrijk bron op het gebied van onderwijs en onderzoek ontsloten, en tenslotte wordt er een vorm van ontwikkelingshulp gegeven die niet alleen ons niets (extra) kost, maar van onmeetbaar belang is voor de onderontwikkelde landen.
Welke win-win situatie kan daar mee concurreren?
Een abonnement op het tijdschrift wordt vervolgens, en nu komt het, voor veel geld aangeboden aan de onderzoekende instanties, niet zelden universiteiten. Dus ook de werkgever van de auteur moet (diep) in de buidel tasten om haar resultaten te zien te krijgen.
De uitgever beroept zich op zijn kosten, ook van de referees, en de hoge kwaliteitsstandaard die zij garanderen. Wat weer resulteert in een tijdschrift met een niet te evenaren reputatie die natuurlijk ook afstraalt op de auteurs die in zo'n blad mogen(!) publiceren. Met als gevolg onder meer dat veel onderzoekers in de natuurwetenschappen er heel wat voor over zouden hebben om eens in Nature of Science te publiceren.
Op de keper beschouwd is dit een zeer merkwaardige gang van zaken. De onderzoeksinstelling, niet zelden een universiteit dus betaald door gemeenschapsgeld, moet veel geld op tafel leggen om kennis te nemen van resultaten van andere onderzoekers, meestal ook betaald met gemeenschapsgeld, omdat die gereviewed worden door referees, die veelal ook door gemeenschapsgeld betaald worden!
En een private instelling, wiens enige bijdrage is de fysieke levering van het tijdschrift en de administratie daaromheen, is de lachende derde en strijkt de niet geringe winst op. Waarbij soms zelfs het copyright de auteur ook nog ontfutseld wordt, hoewel dat steeds minder het geval lijkt te zijn.
Een mooi voorbeeld in Nederland is het bedrijf Kluwer dat al jarenlang het monopolie heeft op publicatie van wetteksten en uitspraken van de Hoge Raad. Uiteraard leveren ze meerwaarde door die publicaties te voorzien van deskundige commentaren van rechtswetenschappelijke experts, maar, u raadt het al, die worden door een universiteit betaald, die vervolgens van Kluwer de rekening gepresenteerd krijgt.
Het is duidelijk dat hier iets aan moet veranderen. Het is natuurlijk zeer onterecht dat een bedrijf enorme winsten opstrijkt, terwijl de essentiële kosten door de samenleving worden gemaakt. Bovendien groeien de kosten van de tijdschriften exponentieel, zodanig dat universiteiten selecties moeten maken en arme(re) universiteiten, meestal in derde-wereld landen kunnen überhaupt die abonnementen niet betalen, waarmee de resultaten voor hen niet toegankelijk zijn.
Allereerst moet er worden afgezien van fysieke distributie. Dit brengt de kosten van de uitgevers geheel tot nul terug, waarmee het niet duidelijker kan worden dat hun functie overbodig is. Uiteraard kan een instelling online publicaties laten drukken, maar dat mogen ze dan zelf doen.
Ten tweede moet aan iedereen, dus niet alleen de onderzoeksinstellingen met hun medewerkers, maar aan werkelijk iedereen, waar ook ter wereld, gratis toegang worden verschaft aan alle gepubliceerde resultaten.
Ten derde moeten alle auteurs, willen zij één artikel gepubliceerd krijgen, eerder bij minstens twee artikelen van andere auteurs als referee opgetreden hebben. Daarvoor krijgen zij geen vergoeding, maar dit dient òf in hun arbeidsovereenkomst te worden opgenomen òf moeten ze in hun eigen tijd doen.
Op die manier krijgen burgers niet alleen iets terug voor hun belastinggeld, er wordt eveneens een belangrijk bron op het gebied van onderwijs en onderzoek ontsloten, en tenslotte wordt er een vorm van ontwikkelingshulp gegeven die niet alleen ons niets (extra) kost, maar van onmeetbaar belang is voor de onderontwikkelde landen.
Welke win-win situatie kan daar mee concurreren?
17 maart 2012
Oplichters (2)
Het is niet onmogelijk dat de mevrouw die ik noemde in een eerder bericht zelf gelooft in het boek waaraan ze nu hoopt te verdienen. Ze schrijft immers op haar website "Het boek ‘de Wetten van de Winnaars’ van de Duitse bestseller auteur en moneycoach Bodo Schäfer heeft me de weg gewezen in zowel mijn privé als zakelijk leven. Het is voor mij DE gids en DE handleiding geweest voor alle vijf de gebieden van mijn leven."
Ik moest denken aan iets wat ik enkele weken geleden las (de bespreking van het boek "The Folly of Fools) waarin de volgende redenering was opgenomen:
Ik moest denken aan iets wat ik enkele weken geleden las (de bespreking van het boek "The Folly of Fools) waarin de volgende redenering was opgenomen:
- als iedereen de waarheid spreekt is het lucratief te liegen en bedriegen
- omdat niemand bedrogen wil worden moet je zo goed mogelijk de indruk wekken dat wat je beweert de waarheid is
- de beste manier om dat te doen is zelf te geloven in wat je te berde brengt
- dus: eerst jezelf bedriegen voor je anderen bedriegt!
Eigenlijk zou je medelijden met deze mensen moeten hebben en er zouden klinieken moeten zijn waarin ze kunnen afkicken. Maar, en nu komt het, dit fenomeen - van zelfbedrog - is zó algemeen, dat dan weldra iedereen onder behandeling zou zijn. Lees bijvoorbeeld een hoofdstuk uit het nieuwe boek van Kahneman.
Misschien moeten we ons beperken tot die mensen die zelf profijt willen hebben van hun voor het bedriegen van anderen benodigde zelfbedrog. Dus niet alleen de schrijver van dat bovengenoemde boek, die waarschijnlijk heel goed weet dat hij al meer dan 10 jaar probeert de mensheid een enorm oor aan te naaien, maar ook de mevrouw met die boekrechten voor NL, die het mogelijk ook nog gelooft.
Het grappige is dat het laatste woord van de vorige alinea associaties bij mij oproept van religie, waarin de handel in bedrog geïnstitutionaliseerd is. Zoals ik recent las: "Als jij tegen god praat ben je religieus, als god tegen jou praat ben je psychotisch!"
Dus alle dominé's, rabbi's, imams en andere voorgangers die leven van het voorliegen van goedgelovigen zouden, als ze al niet de gevangenis in moeten, minstens een afkickprogramma moeten ondergaan, net als die mevrouw.
16 maart 2012
Oplichters (1)
Kwam via via een melding tegen dat een mevrouw de rechten (voor NL) van een boek had bekomen met als titel 'De wetten van de winnaars'. Op de bijbehorende website afficheert ze het als "(...) een gids die je naar een succesvoller leven zou kunnen leiden."
Enkele weken geleden zag ik de Canadese documentaire "The trouble with experts" *) over experts en andere deskundigen. Niet alleen werd daar aangetoond dat je over heel veel zaken niets met zekerheid, of zelfs maar een behoorlijke waarschijnlijkheid, kunt zeggen. Maar ook dat er tallozen zijn die beweren dat wèl te kunnen. Die dan bij een fatsoenlijke test door de mand vallen en zich dus ontpoppen als oplichter. Niet alleen de wijnkenner kwam voorbij, maar ook de kunstkenner, alle(!) soorten econoom en behalve de beursgoeroe, ook ieder ander die zich met de term goeroe tooit. En, binnen die klasse nog met een speciale vermelding, de mangementgoeroe.
Er bleek zelfs een meneer, uiteraard in de US of A, die, á raison van $ 2.000 tot $ 7.000, willekeurige leken opleidde tot deskundige in wat ze ook maar wilden. Niet door ze de gewenste kennis bij te brengen, als dat al mogelijk zou zijn, maar door hen het gewenste expert-gedrag te leren. Als one-liner gaf hij het programma mee: "All these people are full of B.S.!"
Het lijkt mij dat niet alleen de auteur zich 100% kwalificeert in deze rij van uiterst dubieuze figuren, ook de mevrouw die zijn boodschap verspreidt in het Nederlands taalgebied schaart zich daaronder.
Mij zou lijken dat de overheid zulke producten, ook als ze met korting of met niet-goed-geld-terug-garantie worden aangeboden, verplicht voorzien te worden van een waarschuwing van het soort dat je ook bij beleggingsproducten tegenkomt. Zoiets als: "wàt hier ook beweerd wordt, niets daarvan kan bewezen worden in een onafhankelijk onderzoek dat wetenschappelijk verantwoord is."
En dan hou ik het nog netjes. Want het zijn natuurlijk gewoon oplichters, ook deze mevrouw.
*) Op youtube is het hele programma (van bijna 3 kwartier ...) hier te zien.
Enkele weken geleden zag ik de Canadese documentaire "The trouble with experts" *) over experts en andere deskundigen. Niet alleen werd daar aangetoond dat je over heel veel zaken niets met zekerheid, of zelfs maar een behoorlijke waarschijnlijkheid, kunt zeggen. Maar ook dat er tallozen zijn die beweren dat wèl te kunnen. Die dan bij een fatsoenlijke test door de mand vallen en zich dus ontpoppen als oplichter. Niet alleen de wijnkenner kwam voorbij, maar ook de kunstkenner, alle(!) soorten econoom en behalve de beursgoeroe, ook ieder ander die zich met de term goeroe tooit. En, binnen die klasse nog met een speciale vermelding, de mangementgoeroe.
Er bleek zelfs een meneer, uiteraard in de US of A, die, á raison van $ 2.000 tot $ 7.000, willekeurige leken opleidde tot deskundige in wat ze ook maar wilden. Niet door ze de gewenste kennis bij te brengen, als dat al mogelijk zou zijn, maar door hen het gewenste expert-gedrag te leren. Als one-liner gaf hij het programma mee: "All these people are full of B.S.!"
Het lijkt mij dat niet alleen de auteur zich 100% kwalificeert in deze rij van uiterst dubieuze figuren, ook de mevrouw die zijn boodschap verspreidt in het Nederlands taalgebied schaart zich daaronder.
Mij zou lijken dat de overheid zulke producten, ook als ze met korting of met niet-goed-geld-terug-garantie worden aangeboden, verplicht voorzien te worden van een waarschuwing van het soort dat je ook bij beleggingsproducten tegenkomt. Zoiets als: "wàt hier ook beweerd wordt, niets daarvan kan bewezen worden in een onafhankelijk onderzoek dat wetenschappelijk verantwoord is."
En dan hou ik het nog netjes. Want het zijn natuurlijk gewoon oplichters, ook deze mevrouw.
*) Op youtube is het hele programma (van bijna 3 kwartier ...) hier te zien.
9 oktober 2011
Huizenmarkt
De huizenmarkt, we schrijven 2011, zit op slot zoals dat in de recente geschiedenis nog zelden is voorgekomen.
Banken doen moeilijk over iedere cent hypotheek, waarmee ze starters het vrijwel onmogelijk maken die markt te betreden, verkopers zijn (nog) niet gewend aan de lage(re) huizenprijzen, vragen dus teveel en krijgen daardoor hun huis niet verkocht (om die reden kopen ze ook nog geen nieuw huis) en kopers, tenslotte, wachten, want daarmee kun je geld verdienen!
Een decimering van de overdrachtsbelasting heeft maar even soelaas gegeven en dan nog veel minder dan de makelaars, die in deze deskundig zouden moeten zijn, hadden verwacht.
Eén van de mogelijkheden om in deze situatie wat verlichting te brengen is een match te vinden tussen de starters, of anderen die een huis willen hebben, en de verkopers die hun huis niet kwijt raken en al een nieuw huis gekocht hebben. Er zijn gevallen bekend dat sommigen hun nieuwe huis met verlies moesten verkopen en nu alsnog, of wéér, in hun oude huis zitten.
Als die mensen die, op z'n Amerikaans, tussen " a rock and a hard thing" zitten, nu hun huis kunnen verhuren, uiteraard onder speciale condities, dan is daar de ergste nood gelenigd en kan misschien een "ripple"-effect ontstaan dat de markt weer wat losweekt.
Condities zouden kunnen zijn dat de huurders het huis in orde houden en minstens één keer per week het open stellen voor bezichtiging. Dat ze huurcontracten van beperkte looptijd hebben, denk aan 3 maanden tot een half jaar, die een maand voor afloop verlengd kunnen worden. Dat de huurders (behoorlijk) minder betalen dan de normale huurprijs vanwege die beperkende voorwaarden. Waardoor ze weer kunnen sparen zodat de bank makkelijker een (kleinere) hypotheek kan verstrekken.
Het wachten is nu op iemand die een website maakt en die partijen bij elkaar brengt.
In de tussentijd zou de overheid met fiscale maatregelen dit soort constructie kunnen bevorderen, bijvoorbeeld dat de huur slechts voor een deel en gedurende een bepaalde tijd, 1 á 2 jaar, belast wordt als inkomen. Dan maar wat minder hypotheekaftrek.
Banken doen moeilijk over iedere cent hypotheek, waarmee ze starters het vrijwel onmogelijk maken die markt te betreden, verkopers zijn (nog) niet gewend aan de lage(re) huizenprijzen, vragen dus teveel en krijgen daardoor hun huis niet verkocht (om die reden kopen ze ook nog geen nieuw huis) en kopers, tenslotte, wachten, want daarmee kun je geld verdienen!
Een decimering van de overdrachtsbelasting heeft maar even soelaas gegeven en dan nog veel minder dan de makelaars, die in deze deskundig zouden moeten zijn, hadden verwacht.
Eén van de mogelijkheden om in deze situatie wat verlichting te brengen is een match te vinden tussen de starters, of anderen die een huis willen hebben, en de verkopers die hun huis niet kwijt raken en al een nieuw huis gekocht hebben. Er zijn gevallen bekend dat sommigen hun nieuwe huis met verlies moesten verkopen en nu alsnog, of wéér, in hun oude huis zitten.
Als die mensen die, op z'n Amerikaans, tussen " a rock and a hard thing" zitten, nu hun huis kunnen verhuren, uiteraard onder speciale condities, dan is daar de ergste nood gelenigd en kan misschien een "ripple"-effect ontstaan dat de markt weer wat losweekt.
Condities zouden kunnen zijn dat de huurders het huis in orde houden en minstens één keer per week het open stellen voor bezichtiging. Dat ze huurcontracten van beperkte looptijd hebben, denk aan 3 maanden tot een half jaar, die een maand voor afloop verlengd kunnen worden. Dat de huurders (behoorlijk) minder betalen dan de normale huurprijs vanwege die beperkende voorwaarden. Waardoor ze weer kunnen sparen zodat de bank makkelijker een (kleinere) hypotheek kan verstrekken.
Het wachten is nu op iemand die een website maakt en die partijen bij elkaar brengt.
In de tussentijd zou de overheid met fiscale maatregelen dit soort constructie kunnen bevorderen, bijvoorbeeld dat de huur slechts voor een deel en gedurende een bepaalde tijd, 1 á 2 jaar, belast wordt als inkomen. Dan maar wat minder hypotheekaftrek.
6 september 2011
Openbaarheid van belastingvrijdom
In Italië is een discussie ontstaan of het Vaticaan niet eens belasting zou moeten gaan betalen, bijvoorbeeld (de Italiaanse variant van) onroerend-zaak-belasting.
Ook in NL zijn er allerlei instanties die zijn vrijgesteld van belastingen of accijnzen. Niet alleen de Koningin, daar valt nog iets voor te zeggen, omdat het toch vestzak-broekzak zou zijn, maar ook de KLM die geen btw betaalt over de kerosine, de Hoogovens die nooit btw betaalden over gas, net zo min trouwens als de eigenaren van kassen in het Westland voor de verwarming.
Ook kerkgenootschappen zijn vrijgesteld, in het verleden reden voor een seksclub zich als Satanskerk in te schrijven.
Zou het niet eens tijd worden om duidelijk te maken wie welke belastingvoordelen heeft en vooral waarom? En zou het dan niet navrant zijn te zien dat culturele instellingen voor een hoger btw-tarief worden aangeslagen, terwijl talloze instanties voor het 0-tarief in de boeken staan?
Een mooie website met daarop wie wat bijdraagt aan de schatkist, inclusief de hypotheekrenteaftrek van alle huiseigenaren, lijkt me een eye-opener voor menig Nederlander.
Ook in NL zijn er allerlei instanties die zijn vrijgesteld van belastingen of accijnzen. Niet alleen de Koningin, daar valt nog iets voor te zeggen, omdat het toch vestzak-broekzak zou zijn, maar ook de KLM die geen btw betaalt over de kerosine, de Hoogovens die nooit btw betaalden over gas, net zo min trouwens als de eigenaren van kassen in het Westland voor de verwarming.
Ook kerkgenootschappen zijn vrijgesteld, in het verleden reden voor een seksclub zich als Satanskerk in te schrijven.
Zou het niet eens tijd worden om duidelijk te maken wie welke belastingvoordelen heeft en vooral waarom? En zou het dan niet navrant zijn te zien dat culturele instellingen voor een hoger btw-tarief worden aangeslagen, terwijl talloze instanties voor het 0-tarief in de boeken staan?
Een mooie website met daarop wie wat bijdraagt aan de schatkist, inclusief de hypotheekrenteaftrek van alle huiseigenaren, lijkt me een eye-opener voor menig Nederlander.
31 augustus 2011
Inteelt
Er zijn mensen die denken dat als hun betovergrootvaders neven waren, zij blij mogen zijn dat ze tien vingers en tenen hebben. Terwijl die (groot)ouders in een dorpje woonden dat toen nauwelijks 1500 inwoners telde. Dus verdeeld over de leeftijdsklassen hadden zij de keuze uit zo'n 20 tot 30 leeftijdsgenoten, dus geen wonder dat ze iemand kozen die enigszins gerelateerd was.
Overigens, maar al te weinigen weten dat het lot van de mensheid ooit aan een dunne draad hing toen er, volgens DNA-onderzoek, slechts een 1500-tal van onze menselijke voorouders in Afrika waren overgebleven van waaruit de mensheid zich verder heeft ontwikkeld. En de groep die uit Afrika de reis naar Europa ondernam,zo'n 70.000 tot 40.000 jaar geleden, heeft waarschijnlijk enkele tientallen individuen geteld en is zeker niet groter geweest dan 150.
En als je even nadenkt dan kun je op (alle tien) je vingers natellen dat het godsonmogelijk is dat van iedereen zijn (1024) voorouders van 10 generaties geleden allemaal verschillend kunnen zijn. Dan zouden er 300 jaar geleden zo'n 7.000.000.000.000 (7 biljoen) mensen geleefd moeten hebben, terwijl dat met 100.000.000 (bijna honderdduizend keer zo weinig) wel ruim bekeken was.
Bij fokkers van dieren wordt een formule gebruikt om de inteeltcoëfficiënt te bepalen, zie onderaan. Daar wordt een coëfficiënt van 6.25% of hoger als riskant gezien, in ieder geval moet je dat zien te voorkomen.
In het geval van die 'verneefde' betovergrootouders is deze coëfficiënt voor het blije achterkleinkind zo'n 0,098%, niet iets om je èrg druk over te maken.
Het zou me niet verwonderen als het gemiddelde in NL hoger ligt.
Overigens, maar al te weinigen weten dat het lot van de mensheid ooit aan een dunne draad hing toen er, volgens DNA-onderzoek, slechts een 1500-tal van onze menselijke voorouders in Afrika waren overgebleven van waaruit de mensheid zich verder heeft ontwikkeld. En de groep die uit Afrika de reis naar Europa ondernam,zo'n 70.000 tot 40.000 jaar geleden, heeft waarschijnlijk enkele tientallen individuen geteld en is zeker niet groter geweest dan 150.
En als je even nadenkt dan kun je op (alle tien) je vingers natellen dat het godsonmogelijk is dat van iedereen zijn (1024) voorouders van 10 generaties geleden allemaal verschillend kunnen zijn. Dan zouden er 300 jaar geleden zo'n 7.000.000.000.000 (7 biljoen) mensen geleefd moeten hebben, terwijl dat met 100.000.000 (bijna honderdduizend keer zo weinig) wel ruim bekeken was.
Bij fokkers van dieren wordt een formule gebruikt om de inteeltcoëfficiënt te bepalen, zie onderaan. Daar wordt een coëfficiënt van 6.25% of hoger als riskant gezien, in ieder geval moet je dat zien te voorkomen.
In het geval van die 'verneefde' betovergrootouders is deze coëfficiënt voor het blije achterkleinkind zo'n 0,098%, niet iets om je èrg druk over te maken.
Het zou me niet verwonderen als het gemiddelde in NL hoger ligt.
18 augustus 2011
Website layout
Veel websites worden ontworpen alsof de huidige computerbezitter een jaren ’90 scherm heeft: smal en (vaak) lang. Terwijl de schermen van tegenwoordig vaak veel breder dan hoog zijn, dus zou het aanbeveling verdienen een website als een boek vorm te geven, dat, opengeslagen, vergelijkbare afmetingen heeft als een huidig scherm.
Het scrollen kan dan vervangen worden door (ècht) bladeren, eventueel zelfs zoals reclamefolders als van Kruidvat e.d. doen, met zo'n omgeslagen hoekje links- en rechtsonder als je er met je muis over hoovert.
En tabbladen rechts en links voor de pagina's waar je naar toe wilt is natuurlijk ook heel vanzelfsprekend. Kortom, waarom is dat nog geen standaard?
En dan graag zwarte letters op witte achtergrond, dat blijkt al eeuwen goed te bevallen.
15 augustus 2011
Moeders gezegde (4)
Zoals zo vaak schieten de vaste uitspraken van moeder me op de meest bizarre momenten te binnen.
"Dat kan ik an m'n kíezen niet velen." kwam vandaag binnen, zonder enige aanleiding, waarbij het "kíezen", in het dialect uitgesproken, klinkt met een zeer lange "ie".
Dan kon ze er iets niet bij hebben, of iets (of iemand!) niet uitstaan. Waarbij ze dat ook wel over derden zei.
Binnenkort een jaar overleden, maar talloze keren citeer ik haar nog. Zoals zij háár voorouders - Gardom! - citeerde. Alleen daarom al zoek ik de stamboom - stamBos (met dank aan Joris) - uit.
"Dat kan ik an m'n kíezen niet velen." kwam vandaag binnen, zonder enige aanleiding, waarbij het "kíezen", in het dialect uitgesproken, klinkt met een zeer lange "ie".
Dan kon ze er iets niet bij hebben, of iets (of iemand!) niet uitstaan. Waarbij ze dat ook wel over derden zei.
Binnenkort een jaar overleden, maar talloze keren citeer ik haar nog. Zoals zij háár voorouders - Gardom! - citeerde. Alleen daarom al zoek ik de stamboom - stamBos (met dank aan Joris) - uit.
30 juli 2011
Maarten van Rossem
Met plezier lees ik het blad Maarten! ook al realiseer ik me dat het voornamelijk een bron van inkomsten voor betrokkenen is en voor de hoofdpersonen een welkome streling van hun ego's. Maar het lezen van meningen die dicht bij de jouwe zitten is een aangename bezigheid.
Wat ik al eerder bedacht, had ik nu weer, in sterkere mate, toen ik over de onmacht las die de andere partijen, de PvdA voorop, in de greep houdt als het over een weerwoord gaat aan de PVV in het algemeen en Wilders in het bijzonder: Maarten van Rossem zou uitermate geschikt zijn om Wilders adequaat, ook voor de spreekwoordelijke Henk & Ingrid, van repliek te dienen. Daarbij zou het helpen als hij de PvdA zou gaan leiden en laten we eerlijk zijn, slechter dan Cohen kan hij dat niet doen.
Als hij in zijn redactioneel commentaar de leden van de PVV(-fractie) proleten noemt, trekken de intellectuelen, of ieder die zich daar bij schaart, fronsend de wenkbrauwen op, maar voor Jan met de pet zijn dat de versimpelingen die aanspreken, reden waarom Wilders zich daarvan ook bij voorkeur bedient.
Van Rossem zou in zo'n rol een enorme media exposure krijgen waar hij goed mee kan omgaan, altijd wel één of meer oneliners gereed om het journaille aan zich te binden.
Ik voorspel een enorme winst voor de PvdA als hij die partij gaat leiden, te meer omdat de houdbaarheid van Wilders bij de volgende verkiezingen over z'n hoogtepunt blijkt heen te zijn. Zelfs Henk & Ingrid moeten dan ontdekt hebben dat hij hen weinig gebracht heeft waar zij wat aan hebben. En mocht dat niet zo zijn dan is het wel hun hang naar iets nieuws wat hen op Wilders c.s. uitgekeken doet raken.
Alle kans voor een nieuwe populist en dan iemand met gezondere ideeën die de gewone man (en vrouw) de indruk kan geven dat hij er voor doorgeleerd heeft - professor van Rossem - en niet z'n hele leven in de Haagse kaasstolp heeft doorgebracht. Bovendien iemand die een richting kan aangeven waarin Nederland zich zou moeten en kunnen ontwikkelen.
Enige voorwaarde is dat hij als fractieleider in de Tweede Kamer blijft, als premier lijkt hij me niet de meest geschikte, daar moeten betere managers voor te vinden zijn. Tenslotte ging een andere erudiet, Frits Bolkesteijn, hem daarin al voor.
Mijn stem heeft hij in ieder geval.
Wat ik al eerder bedacht, had ik nu weer, in sterkere mate, toen ik over de onmacht las die de andere partijen, de PvdA voorop, in de greep houdt als het over een weerwoord gaat aan de PVV in het algemeen en Wilders in het bijzonder: Maarten van Rossem zou uitermate geschikt zijn om Wilders adequaat, ook voor de spreekwoordelijke Henk & Ingrid, van repliek te dienen. Daarbij zou het helpen als hij de PvdA zou gaan leiden en laten we eerlijk zijn, slechter dan Cohen kan hij dat niet doen.
Als hij in zijn redactioneel commentaar de leden van de PVV(-fractie) proleten noemt, trekken de intellectuelen, of ieder die zich daar bij schaart, fronsend de wenkbrauwen op, maar voor Jan met de pet zijn dat de versimpelingen die aanspreken, reden waarom Wilders zich daarvan ook bij voorkeur bedient.
Van Rossem zou in zo'n rol een enorme media exposure krijgen waar hij goed mee kan omgaan, altijd wel één of meer oneliners gereed om het journaille aan zich te binden.
Ik voorspel een enorme winst voor de PvdA als hij die partij gaat leiden, te meer omdat de houdbaarheid van Wilders bij de volgende verkiezingen over z'n hoogtepunt blijkt heen te zijn. Zelfs Henk & Ingrid moeten dan ontdekt hebben dat hij hen weinig gebracht heeft waar zij wat aan hebben. En mocht dat niet zo zijn dan is het wel hun hang naar iets nieuws wat hen op Wilders c.s. uitgekeken doet raken.
Alle kans voor een nieuwe populist en dan iemand met gezondere ideeën die de gewone man (en vrouw) de indruk kan geven dat hij er voor doorgeleerd heeft - professor van Rossem - en niet z'n hele leven in de Haagse kaasstolp heeft doorgebracht. Bovendien iemand die een richting kan aangeven waarin Nederland zich zou moeten en kunnen ontwikkelen.
Enige voorwaarde is dat hij als fractieleider in de Tweede Kamer blijft, als premier lijkt hij me niet de meest geschikte, daar moeten betere managers voor te vinden zijn. Tenslotte ging een andere erudiet, Frits Bolkesteijn, hem daarin al voor.
Mijn stem heeft hij in ieder geval.
10 maart 2011
IKEA voor buiten
Enkele weken geleden was ik op de markt bij mijn vaste dierenkraam waar ik mijn voorraad voer voor de buitenvogels aanvulde. Op mijn vraag kwam de marktkoopman (raar woord ...) met allerlei nestkasten, van boomkruiperhok tot mussenflat, met de mededeling dat hij ging stoppen met die handel (ook zo'n typisch marktwoord). De omloopsnelheid was te gering en het ruimtebeslag, in zijn bus, te groot. Ik had daar voordeel bij want ik kon een mooie deal maken en ging met 4 kasten naar huis.
Thuis gekomen triggerde met name dat tweede argument mij. Waarom dacht ik, bestaan er geen zelfbouwpakketten voor nestkasten? Á la de meubels van Ikea die je ook met alleen zo'n sleuteltje in elkaar schroeft. Toegegeven, zo nu en dan moet je met een groot aantal kleine spijkertjes de achterwand van bijvoorbeeld een billy, inmiddels uitgegroeid tot een productnaam, vastzetten, maar dat is dan ook het enige.
Groot verschil zou zijn dat de nestkasten weerbestendig moeten zijn. Sterker nog, het dakje, bij voorkeur aflopend, moet van een vochtwerende laag voorzien zijn. En de materialen van Ikea zijn daar voorlopig nog niet op berekend.
Gisteren zag ik in een reclamefolder van Intratuin dat die een skelet voor een kweekkasje aanbood, van hardhout. De prijs was er naar, bijna € 2000, maar het idee was goed.
Toen was het nog maar een kleine sprong van de zelfbouw nestkastjes naar de zelfbouw van alles wat mensen aan bouwsels in hun tuin zetten. Blokhutten, kweekkassen, schommels, you name it en het kan middels een bouwpakket in elkaar worden gezet.
Blijft de bescherming tegen de weersinvloeden. Dat kan door verantwoord hardhout te gebruiken of de gebruiker het regelmatig te laten verven. Ik vermoed dat het eerste duurzamer is.
Benieuwd wanneer Ikea of een ander bedrijf hierin springt.
Thuis gekomen triggerde met name dat tweede argument mij. Waarom dacht ik, bestaan er geen zelfbouwpakketten voor nestkasten? Á la de meubels van Ikea die je ook met alleen zo'n sleuteltje in elkaar schroeft. Toegegeven, zo nu en dan moet je met een groot aantal kleine spijkertjes de achterwand van bijvoorbeeld een billy, inmiddels uitgegroeid tot een productnaam, vastzetten, maar dat is dan ook het enige.
Groot verschil zou zijn dat de nestkasten weerbestendig moeten zijn. Sterker nog, het dakje, bij voorkeur aflopend, moet van een vochtwerende laag voorzien zijn. En de materialen van Ikea zijn daar voorlopig nog niet op berekend.
Gisteren zag ik in een reclamefolder van Intratuin dat die een skelet voor een kweekkasje aanbood, van hardhout. De prijs was er naar, bijna € 2000, maar het idee was goed.
Toen was het nog maar een kleine sprong van de zelfbouw nestkastjes naar de zelfbouw van alles wat mensen aan bouwsels in hun tuin zetten. Blokhutten, kweekkassen, schommels, you name it en het kan middels een bouwpakket in elkaar worden gezet.
Blijft de bescherming tegen de weersinvloeden. Dat kan door verantwoord hardhout te gebruiken of de gebruiker het regelmatig te laten verven. Ik vermoed dat het eerste duurzamer is.
Benieuwd wanneer Ikea of een ander bedrijf hierin springt.
1 maart 2011
Niet vergeten
Ik heb een notoir slecht geheugen. Zo weet ik nog (sic!) dat ik van mijn schoolmeester in de vijfde klas van de lagere school te horen kreeg dat het geheugen, net als de rest van je lijf, te trainen was. Je moest dan bijvoorbeeld voor een etalage gaan staan en vervolgens je proberen te herinneren wat daar lag of stond. Dus ik na schooltijd 5 minuten voor Loefs Meubelspeciaalzaak geprobeerd me die etalage in te prenten om die vervolgens te recapituleren. Dat viel nog niet mee, herinner ik me, waarbij ik niet meer weet of dat zó ontmoedigend was dat ik me er verder niet meer aan gewaagd heb. Wèl dat het bij een eenmalige poging gebleven is.
Ook in m'n verdere leven is het onderwerp me blijven trekken en kocht ik oefen- en trainingsboekjes voor mijn geheugen om dat op een hoger peil te brengen. Je moest idiote combinaties maken van woorden die je moest onthouden, dus nooit zal ik het eerste voorbeeld vergeten, waarin je de woorden pistool en room moest onthouden en je werd aangeraden dat te doen door een pistool dat een dot slagroom produceerde te visualiseren. Reden dat dit beeld vervolgens in mijn geheugen geëtst werd.
Eén van de technieken die ik echter nog steeds toepas - als ik dat althans niet vergeet! - is een manier om een bepaald voorwerp aan een bepaalde plaats te verankeren en hoe handig dat kan zijn om iets niet te vergeten.
Stel je gaat boodschappen doen en er moet margarine worden meegenomen. Dat wil je beslist niet vergeten.
Je kunt dan een tot enorme proporties opgezwollen kuipje margarine voorstellen, van het soort dat je altijd meeneemt, dat de deur van de supermarkt verspert als je die wil uitgaan. Als je dat goed levendig doet en je stelt je dat daadwerkelijk voor met zo veel mogelijk details, dan blijkt die deur met die omgeving later, als je hem nadert, het beeld van dat kuipje margarine op te roepen en je kunt alsnog, als dat tenminste nodig is, terug om je omissie te herstellen.
Slimmer is natuurlijk om dat vóór de kassa te doen en het handigst is dat te doen op de plek waar de margarine in de koelkast staat. Dus daar visualiseer je zeer helder dat pompeuze kuipje dat, hoe idioter hoe beter, tegen de deur van de koeling aanbonkt om te worden vrijgelaten.
Uiteraard kan dat niet alleen met de margarine, maar ook met de andere producten en als je een volleerd geheugengymnasiast bent dan heb je je complete boodschappenbriefje als een pad door de winkel gevisualiseerd. Als extra controle tel je dan nog het aantal producten dat je in je winkelwagentje hebt en klopt dat, dan is het niet onwaarschijnlijk dat je geheugen naar behoren werkt.
Ook in m'n verdere leven is het onderwerp me blijven trekken en kocht ik oefen- en trainingsboekjes voor mijn geheugen om dat op een hoger peil te brengen. Je moest idiote combinaties maken van woorden die je moest onthouden, dus nooit zal ik het eerste voorbeeld vergeten, waarin je de woorden pistool en room moest onthouden en je werd aangeraden dat te doen door een pistool dat een dot slagroom produceerde te visualiseren. Reden dat dit beeld vervolgens in mijn geheugen geëtst werd.
Eén van de technieken die ik echter nog steeds toepas - als ik dat althans niet vergeet! - is een manier om een bepaald voorwerp aan een bepaalde plaats te verankeren en hoe handig dat kan zijn om iets niet te vergeten.
Stel je gaat boodschappen doen en er moet margarine worden meegenomen. Dat wil je beslist niet vergeten.
Je kunt dan een tot enorme proporties opgezwollen kuipje margarine voorstellen, van het soort dat je altijd meeneemt, dat de deur van de supermarkt verspert als je die wil uitgaan. Als je dat goed levendig doet en je stelt je dat daadwerkelijk voor met zo veel mogelijk details, dan blijkt die deur met die omgeving later, als je hem nadert, het beeld van dat kuipje margarine op te roepen en je kunt alsnog, als dat tenminste nodig is, terug om je omissie te herstellen.
Slimmer is natuurlijk om dat vóór de kassa te doen en het handigst is dat te doen op de plek waar de margarine in de koelkast staat. Dus daar visualiseer je zeer helder dat pompeuze kuipje dat, hoe idioter hoe beter, tegen de deur van de koeling aanbonkt om te worden vrijgelaten.
Uiteraard kan dat niet alleen met de margarine, maar ook met de andere producten en als je een volleerd geheugengymnasiast bent dan heb je je complete boodschappenbriefje als een pad door de winkel gevisualiseerd. Als extra controle tel je dan nog het aantal producten dat je in je winkelwagentje hebt en klopt dat, dan is het niet onwaarschijnlijk dat je geheugen naar behoren werkt.
12 februari 2011
Webhosting
Er zijn nogal wat bedrijfjes die websites hosten en er vervolgens een potje van maken. De faciliteiten waarmee je gelokt bent blijken er in werkelijkheid anders uit te zien, de prijzen zijn minder doorzichtig en altijd hoger dan je voorgespiegeld werd en op de helpdesk is men nooit thuis, terwijl je tegen een stevig minuuttarief gevraagd wordt te wachten.
Als je dan je met moeite bedachte en natuurlijk zéér unieke domeinnaam daar hebt laten registreren, krijg jij een probleem, want ondanks hun mooie beloften blijken ze niet aangesloten bij een overkoepelende organisatie die regelt dat jij je naam terugkrijgt, dus als jij niet doet wat of hoe zij willen, kun je fluiten naar die eigen domeinnaam.
Daar heb ik nu een oplossing voor bedacht.
Je registreert je naam bij de ene provider en laat die doorverwijzen naar een website bij de andere, waarbij je die twee naar hartelust kunt kiezen.
Omdat de eerste je domeinnaam beheert is het van belang dat die een zekere robuustheid heeft, dus niet bij iedere economisch tegenwindje omvalt. En niet al te duur is, want alles wat hij levert is overhead. Of liever, eigenlijk is het de verzekeringspremie tegen het kwijtraken van je domeinnaam. De kans echter dat je ruzie met hem krijgt is nihil, want je doet er niks.
Die andere provider kun je ook willekeurig kiezen, bijvoorbeeld degene met de meeste value for money. Daar maak je je eigenlijke website, onder een of andere niet ter zake doende naam, waar die eerste domeinnaam dan naar verwijst.Trek je daarbij niks aan - nou ja, nìks is misschien wel erg weinig - van hoe ze presteren, als het je niet bevalt haal je je site daar weg, laat hen lekker zitten met die fake domeinnaam en trek je weer verder. Nieuwe provider, nieuwe verwijsnaam en het spel gaat weer op de wagen.
Voor mij is het duidelijk en zijn, nú, de keuzes voor Hostnet.nl om mijn domeinnamen te registreren en One.com voor mijn sites. De eerste omdat die 5 jaar lang registratie biedt voor € 2.50 per jaar, waar dan nog €5 per jaar bijkomt voor doorverwijzen. De tweede, van oorsprong Deense provider, omdat die àlles levert voor, hou je even vast, € 1.25 per maand, dus € 15 per jaar!
Hoe eenvoudig kan het leven zijn?
Als je dan je met moeite bedachte en natuurlijk zéér unieke domeinnaam daar hebt laten registreren, krijg jij een probleem, want ondanks hun mooie beloften blijken ze niet aangesloten bij een overkoepelende organisatie die regelt dat jij je naam terugkrijgt, dus als jij niet doet wat of hoe zij willen, kun je fluiten naar die eigen domeinnaam.
Daar heb ik nu een oplossing voor bedacht.
Je registreert je naam bij de ene provider en laat die doorverwijzen naar een website bij de andere, waarbij je die twee naar hartelust kunt kiezen.
Omdat de eerste je domeinnaam beheert is het van belang dat die een zekere robuustheid heeft, dus niet bij iedere economisch tegenwindje omvalt. En niet al te duur is, want alles wat hij levert is overhead. Of liever, eigenlijk is het de verzekeringspremie tegen het kwijtraken van je domeinnaam. De kans echter dat je ruzie met hem krijgt is nihil, want je doet er niks.
Die andere provider kun je ook willekeurig kiezen, bijvoorbeeld degene met de meeste value for money. Daar maak je je eigenlijke website, onder een of andere niet ter zake doende naam, waar die eerste domeinnaam dan naar verwijst.Trek je daarbij niks aan - nou ja, nìks is misschien wel erg weinig - van hoe ze presteren, als het je niet bevalt haal je je site daar weg, laat hen lekker zitten met die fake domeinnaam en trek je weer verder. Nieuwe provider, nieuwe verwijsnaam en het spel gaat weer op de wagen.
Voor mij is het duidelijk en zijn, nú, de keuzes voor Hostnet.nl om mijn domeinnamen te registreren en One.com voor mijn sites. De eerste omdat die 5 jaar lang registratie biedt voor € 2.50 per jaar, waar dan nog €5 per jaar bijkomt voor doorverwijzen. De tweede, van oorsprong Deense provider, omdat die àlles levert voor, hou je even vast, € 1.25 per maand, dus € 15 per jaar!
Hoe eenvoudig kan het leven zijn?
10 februari 2011
Worden we erg veel ouder?
Onze goede vriendin Georgette K. ventileerde een aantal jaren geleden een gedachte die mij uiterst plausibel voorkwam en die ik, verbonden met haar naam, voor de vergetelheid wil behoeden.
Haar stelling was dat we er niet op hoefden te rekenen dat wij, mensen, nog erg veel ouder zouden worden. Ze wees er daarbij op dat de gigantische toename van de gemiddelde leeftijd, vooral in de vorige eeuw en daarvan dan vooral na de tweede wereldoorlog, voornamelijk toe te schrijven was aan de imposante afname van de baby- en kindersterfte.
Vertelde mijn moeder nog dat mijn oma, háár schoonmoeder, een kind uit het ziekenhuis terug moest halen vanwege gebrek aan geld, waarop het dan ook prompt overleed, tegenwoordig is zoiets ondenkbaar. En zou datzelfde kind dus zijn blijven leven. Sterker nog, er blijven kinderen leven, en niet alleen (veel te) vroeg geborenen, die in andere tijden of plaatsen geen schijn van kans zouden hebben gehad. Maar hier, in deze gezondheidsbubbel in plaats en tijd, worden het goed functionerende volwassenen.
Nou, stelt Georgette, dat staat nog te bezien. Want de natuur, waar we ondanks alles nog steeds deel van uitmaken en die in hoge mate ons wel en wee bepaalt, had het niet voor niks zo geregeld dat die lichamelijk zwakkeren vroeg overleden. Dan konden de ouders aan een nieuwe, meer belovende spruit beginnen en zou de soort er als geheel wel bij varen.
Want niet alleen blijven die jonge overlevers intrinsiek zwakker en zullen zeker niet zo'n grote kans hebben op ouder worden dan hun leeftijdsgenoten die anders, in zwaardere omstandigheden, ook in leven waren gebleven.
Daarbovenop komt nog dat ze nu in de gelegenheid gesteld worden om hun zwakkere genen door te geven aan een volgend geslacht, dat ook eventueel weer met kunst- en vliegwerk in leven wordt gehouden, maar op die manier de genenpool niet versterkt.
Al met al reden om sceptisch te zijn over de verwachtingen aangaande de steeds verder toenemende overlijdensleeftijd van de mens. Laat staan dat er al sprake zou zijn dat de eerste mens die 1000 jaar wordt al is geboren, zoals sommigen ons willen doen geloven.
Ook al neemt het aantal honderdjarigen hand over hand toe, de vraag is in hoeverre dat te danken is aan het grotere aantal mensen en de verbetering in zorg en voeding voor de mensen die sowieso wel oud geworden zouden zijn. Kortom, alle reden Geogette's redenering overeind te houden en aan diepgaand onderzoek te onderwerpen.
Haar stelling was dat we er niet op hoefden te rekenen dat wij, mensen, nog erg veel ouder zouden worden. Ze wees er daarbij op dat de gigantische toename van de gemiddelde leeftijd, vooral in de vorige eeuw en daarvan dan vooral na de tweede wereldoorlog, voornamelijk toe te schrijven was aan de imposante afname van de baby- en kindersterfte.
Vertelde mijn moeder nog dat mijn oma, háár schoonmoeder, een kind uit het ziekenhuis terug moest halen vanwege gebrek aan geld, waarop het dan ook prompt overleed, tegenwoordig is zoiets ondenkbaar. En zou datzelfde kind dus zijn blijven leven. Sterker nog, er blijven kinderen leven, en niet alleen (veel te) vroeg geborenen, die in andere tijden of plaatsen geen schijn van kans zouden hebben gehad. Maar hier, in deze gezondheidsbubbel in plaats en tijd, worden het goed functionerende volwassenen.
Nou, stelt Georgette, dat staat nog te bezien. Want de natuur, waar we ondanks alles nog steeds deel van uitmaken en die in hoge mate ons wel en wee bepaalt, had het niet voor niks zo geregeld dat die lichamelijk zwakkeren vroeg overleden. Dan konden de ouders aan een nieuwe, meer belovende spruit beginnen en zou de soort er als geheel wel bij varen.
Want niet alleen blijven die jonge overlevers intrinsiek zwakker en zullen zeker niet zo'n grote kans hebben op ouder worden dan hun leeftijdsgenoten die anders, in zwaardere omstandigheden, ook in leven waren gebleven.
Daarbovenop komt nog dat ze nu in de gelegenheid gesteld worden om hun zwakkere genen door te geven aan een volgend geslacht, dat ook eventueel weer met kunst- en vliegwerk in leven wordt gehouden, maar op die manier de genenpool niet versterkt.
Al met al reden om sceptisch te zijn over de verwachtingen aangaande de steeds verder toenemende overlijdensleeftijd van de mens. Laat staan dat er al sprake zou zijn dat de eerste mens die 1000 jaar wordt al is geboren, zoals sommigen ons willen doen geloven.
Ook al neemt het aantal honderdjarigen hand over hand toe, de vraag is in hoeverre dat te danken is aan het grotere aantal mensen en de verbetering in zorg en voeding voor de mensen die sowieso wel oud geworden zouden zijn. Kortom, alle reden Geogette's redenering overeind te houden en aan diepgaand onderzoek te onderwerpen.
19 januari 2011
Performance in computing, snel versus slank
Als je programmeert is je eerste beslommering dat je programma doet wat het moet doen. Als het twee rijen getallen moet optellen, moet het niet een andere bewerking daarop loslaten. En de optelling moet correct zijn.
Daarna (pas) is de performance van belang, waarbij meestal, of eigenlijk voornamelijk, aan de snelheid wordt gedacht.
Ik wil aantonen dat voor de beoordeling van (de kwaliteit van) een algoritme het geheugenbeslag, de zgn. 'footprint' van (veel) groter belang is.
De snelheid van (de uitvoering van) een proces is van veel factoren afhankelijk. Allereerst natuurlijk van het algoritme. Een in wezen traag algoritme zal nooit snel kunnen worden uitgevoerd.
Maar dan zijn er een groot scala van andere, vooral omgevingsomstandigheden van belang. Wordt de programmeertaal gecompileerd of geïnterpreteerd? Hoe modern is de processor en wat is de kloksnelheid? Kan het proces multithreaded worden uitgevoerd of niet? Is er überhaupt sprake van parallelle processing? Kan het eventueel draaien op een videokaartprocessor? En, in de (nabije?) toekomst, draait het op een quantumcomputer?
Allemaal vragen die direct van invloed zijn op de snelheid en daarmee de (doorloop)tijd van een proces.
Waarbij nog komt dat we aan tijd geen gebrek hebben. Of het proces nu binnen één seconde loopt of er weken over doet, dat kost niets meer.
Het geheugenbeslag is van een heel andere orde. Om met het laatste te beginnen, willen we een groter geheugen hebben, dan zullen we in de buidel moeten tasten, maar zelfs als we héél diepe zakken hebben, een computer heeft slechts beperkte ruimte voor geheugen.
Daarbij komt dat het algoritme bepalend is voor de hoeveelheid geheugen die vereist is. Dan maakt compileren of interpreteren niet meer uit, ja zelfs een quantumprocessor zal daar rekening mee moeten houden. Want vanzelfsprekend zal een proces dat veel geheugen vereist meer gesleep met gegevens met zich meebrengen, en daarmee trager zijn, dan een slank proces.
Uiteraard zal vrijwel altijd snelheid van groter belang blijven, maar het ontwerp van het algoritme moet meer op het geheugenbeslag gericht zijn. En voor de snelheid moeten we dan de juiste andere factoren kiezen. Dan krijgen we een optimale oplossing.
Daarna (pas) is de performance van belang, waarbij meestal, of eigenlijk voornamelijk, aan de snelheid wordt gedacht.
Ik wil aantonen dat voor de beoordeling van (de kwaliteit van) een algoritme het geheugenbeslag, de zgn. 'footprint' van (veel) groter belang is.
De snelheid van (de uitvoering van) een proces is van veel factoren afhankelijk. Allereerst natuurlijk van het algoritme. Een in wezen traag algoritme zal nooit snel kunnen worden uitgevoerd.
Maar dan zijn er een groot scala van andere, vooral omgevingsomstandigheden van belang. Wordt de programmeertaal gecompileerd of geïnterpreteerd? Hoe modern is de processor en wat is de kloksnelheid? Kan het proces multithreaded worden uitgevoerd of niet? Is er überhaupt sprake van parallelle processing? Kan het eventueel draaien op een videokaartprocessor? En, in de (nabije?) toekomst, draait het op een quantumcomputer?
Allemaal vragen die direct van invloed zijn op de snelheid en daarmee de (doorloop)tijd van een proces.
Waarbij nog komt dat we aan tijd geen gebrek hebben. Of het proces nu binnen één seconde loopt of er weken over doet, dat kost niets meer.
Het geheugenbeslag is van een heel andere orde. Om met het laatste te beginnen, willen we een groter geheugen hebben, dan zullen we in de buidel moeten tasten, maar zelfs als we héél diepe zakken hebben, een computer heeft slechts beperkte ruimte voor geheugen.
Daarbij komt dat het algoritme bepalend is voor de hoeveelheid geheugen die vereist is. Dan maakt compileren of interpreteren niet meer uit, ja zelfs een quantumprocessor zal daar rekening mee moeten houden. Want vanzelfsprekend zal een proces dat veel geheugen vereist meer gesleep met gegevens met zich meebrengen, en daarmee trager zijn, dan een slank proces.
Uiteraard zal vrijwel altijd snelheid van groter belang blijven, maar het ontwerp van het algoritme moet meer op het geheugenbeslag gericht zijn. En voor de snelheid moeten we dan de juiste andere factoren kiezen. Dan krijgen we een optimale oplossing.
15 januari 2011
Geruststellen
Soms hebben mensen er last van als een ander niet attent is tegen hen, onaardig doet of zich zelfs onheus gedraagt. Die mensen hebben dan het idee dat zij iets doen waardoor ze bij die ander dat gedrag oproepen, waardoor zij er dus de oorzaak van, om niet te zeggen verantwoordelijk voor zijn.
Laatst heb ik iemand op andere gedachten kunnen brengen door op te merken dat die ander waarschijnlijk zo in elkaar zit, bij iedereen zich zo onaangenaam gedraagt, zonder aanziens des persoons. Dus daarmee is er van verantwoordelijkheid, laat staan schuld, geen sprake is.
Dat bleek zó'n geruststellende gedachte voor haar te zijn dat ze onlangs nog eens noemde hoe goed dat haar had gedaan.
Laatst heb ik iemand op andere gedachten kunnen brengen door op te merken dat die ander waarschijnlijk zo in elkaar zit, bij iedereen zich zo onaangenaam gedraagt, zonder aanziens des persoons. Dus daarmee is er van verantwoordelijkheid, laat staan schuld, geen sprake is.
Dat bleek zó'n geruststellende gedachte voor haar te zijn dat ze onlangs nog eens noemde hoe goed dat haar had gedaan.
9 januari 2011
Visie
Kocht gisteren weer eens een krant. In de bijlage, NRC weekblad, het verhaal van Lorella Zanardo. Daarin een prachtig voorbeeld van haar over visie, ook al noemt ze dat niet.
"Ik vertel op school altijd over hertog Visconti van Milaan.
Die riep in 1500 een architect bij zich en zei: ‘Ik wil een Dom maken.’ De architect kwam, liet een tekening zien en zei: ‘Dit is de Dom, hij wordt heel mooi.’
‘Hoe lang duurt het om hem te bouwen,’ vroeg Visconti. ‘Vijfhonderd jaar,’ antwoordde de architect. ‘Prima,’ zei Visconti. Hij zette zijn handtekening en de architect begon.
Visconti stierf en heeft enkel de fundamenten gezien en een zuil van de kerk."
28 december 2010
Wet van de kleine getallen.
Bij het lezen van het bericht dat het aantal doden dat gevallen is bij wat dan aangeduid wordt als 'doding-zelfdoding', waarbij dus de dader ook zichzelf het leven beneemt, moest ik denken aan wat ik de "wet van de kleine getallen" noemde. Die wet had ik zelf bedacht *) en luidde kort en goed dat "voor kleine getallen gaat de wet van de grote getallen niet op". Het leek me een trivialiteit, maar er was alle reden om dat in een extra wet te verwoorden want er waren maar al te veel mensen die al te graag ook op kleine getallen de wet van de grote getallen toepasten.
Zoals nu. Het aantal gevallen van doding-zelfdoding is in één jaar gestegen van 9 tot 22. Meer dan 100% wordt er dan bij gezegd, waarbij de grote-getallen-wet al om de hoek loert. Maar het is absoluut niet duidelijk wat het gemiddelde over bijvoorbeeld de laatste 10 jaar is. En bovendien is dat aantal van 9 zó klein, als er één geval meer of minder is is dat al een stijging van 11%!
Typisch een geval van de wet van de kleine getallen.
De minimale toe- of afname is 1, dus 9 is weinig. En 22 is nog steeds weinig. En 13 erbij lijkt wel veel, maar is dat niet. Eén ouder die die zichzelf, de partner en 3 kinderen vermoordt en we zitten al bijna op de helft van de toename. En als een groot deel van de groei al door één zo'n incident veroorzaakt kan worden, dan is er geen spraken van een trend, maar van een toevalligheid.
Kijk eens naar het aantal berichten in deze blog dat ik heb geproduceerd. Deze maand maar liefst 3 keer zoveel als de maand daarvoor! En anderhalf keer hoger dan het maandgemiddelde van bijna 6!!
Geen enkele waarde aan toekennen. Allemaal kleine getallen.
Kortom, op kleine aantallen laten we geen statistiek los, we doen er geen procentuele uitspraken over, we vergelijken de getallen zelfs niet met elkaar. Het zijn er méér, in dit geval althans. That's it.
*) Toen ik deze wet een keer verwoordde tegen een collega, zei ik erbij dat dat mijn 3de wet was. Met open ogen trapte hij in het valstrikje dat ik daarmee had gezet.
"Wat zijn die andere twee dan?" vroeg hij. "Die zijn te moeilijk voor jou, zou je toch niet begrijpen." liet ik hem weten
Zoals nu. Het aantal gevallen van doding-zelfdoding is in één jaar gestegen van 9 tot 22. Meer dan 100% wordt er dan bij gezegd, waarbij de grote-getallen-wet al om de hoek loert. Maar het is absoluut niet duidelijk wat het gemiddelde over bijvoorbeeld de laatste 10 jaar is. En bovendien is dat aantal van 9 zó klein, als er één geval meer of minder is is dat al een stijging van 11%!
Typisch een geval van de wet van de kleine getallen.
De minimale toe- of afname is 1, dus 9 is weinig. En 22 is nog steeds weinig. En 13 erbij lijkt wel veel, maar is dat niet. Eén ouder die die zichzelf, de partner en 3 kinderen vermoordt en we zitten al bijna op de helft van de toename. En als een groot deel van de groei al door één zo'n incident veroorzaakt kan worden, dan is er geen spraken van een trend, maar van een toevalligheid.
Kijk eens naar het aantal berichten in deze blog dat ik heb geproduceerd. Deze maand maar liefst 3 keer zoveel als de maand daarvoor! En anderhalf keer hoger dan het maandgemiddelde van bijna 6!!
Geen enkele waarde aan toekennen. Allemaal kleine getallen.
Kortom, op kleine aantallen laten we geen statistiek los, we doen er geen procentuele uitspraken over, we vergelijken de getallen zelfs niet met elkaar. Het zijn er méér, in dit geval althans. That's it.
*) Toen ik deze wet een keer verwoordde tegen een collega, zei ik erbij dat dat mijn 3de wet was. Met open ogen trapte hij in het valstrikje dat ik daarmee had gezet.
"Wat zijn die andere twee dan?" vroeg hij. "Die zijn te moeilijk voor jou, zou je toch niet begrijpen." liet ik hem weten
24 december 2010
Moeders gezegde (3)
Kwam vanochtend plotseling boven toen ik achter een wel héél trage auto reed: " Schiet op,een uur is te lang." dacht ik.
Van eer ik kon praten heb ik dat al gehoord, dus(?) pas recent realiseerde ik me dat ik dat altijd als een mantra voor "dat duurt te lang" heb ervaren en nooit de inhoud heb gehoord. Zoals met andere uitspraken van haar.
20 december 2010
PvdA
Zag gisteren bij toeval een reclame van de PvdA en het viel me opnieuw op hoe gedateerd die naam eigenlijk is. "Partij van de Arbeid" is zó jaren '50/'60 van vorige eeuw, dat kan anno 2011 ècht niet meer. Het woord 'arbeid' alleen al.
Werk is veel minder belangrijk geworden en is bovendien vrijwel gegarandeerd. Onvrijwillig werkeloos komt nauwelijks meer voor en de sociale voorzieningen in Nederland horen tot de beste van de wereld.
Andere issues zoals gelijkberechtiging, milieu, vergrijzing, rechtshandhaving zijn allemaal vele malen belangrijker geworden.
Een moment later kwam mijn onderbewuste met het voorstel: "Partij voor de Ander", maar ik realiseerde me vrijwel meteen dat je met zo'n naam het je politieke tegenstanders wel èrg makkelijk maakt. "Dat is geen partij voor u, maar voor de ander." Zij het dat het de mensen die wèl nadenken zou kunnen aanspreken.
Mogelijk zit er niets anders op dan, net als het CDA eind jaren '70, te fuseren met andere partijen, GroenLinks, D66, eventueel de SP, zodat er een nieuwe, aansprekende naam bedacht kan worden.
Die dan, hopelijk, weer een halve eeuw mee kan.
Werk is veel minder belangrijk geworden en is bovendien vrijwel gegarandeerd. Onvrijwillig werkeloos komt nauwelijks meer voor en de sociale voorzieningen in Nederland horen tot de beste van de wereld.
Andere issues zoals gelijkberechtiging, milieu, vergrijzing, rechtshandhaving zijn allemaal vele malen belangrijker geworden.
Een moment later kwam mijn onderbewuste met het voorstel: "Partij voor de Ander", maar ik realiseerde me vrijwel meteen dat je met zo'n naam het je politieke tegenstanders wel èrg makkelijk maakt. "Dat is geen partij voor u, maar voor de ander." Zij het dat het de mensen die wèl nadenken zou kunnen aanspreken.
Mogelijk zit er niets anders op dan, net als het CDA eind jaren '70, te fuseren met andere partijen, GroenLinks, D66, eventueel de SP, zodat er een nieuwe, aansprekende naam bedacht kan worden.
Die dan, hopelijk, weer een halve eeuw mee kan.
Abonneren op:
Posts (Atom)