Beter woord

- Exgenoot, respectievelijk exgenote.
  Waar ik nu nog "voormalig echtgnote" gebruik.

- Een Cruijffiaan.
  Een woord of zegswijze van de meester. Hoorde vandaag: "sport is zo onverschrikkelijk belangrijk".

Prinsjesdag

Als je met de gouden koets naar de juwelier of naar de lommerd zou gaan - de economie is nog lang niet waar die zijn moet, niet waar - dan zou het eerste zijn wat je te horen kreeg: is niet van goud, is verguld.
Om op die manier de prijs waarop je gehoopt had te decimeren.
Laten we dus ons koningshuis, dat tenslotte uit lagere adel van Duitse komaf bestaat, tot hun ware proporties terug brengen - PrinsJESdag is al héél adequaat - en voortaan spreken van de vergulde koets.
Tot we die flauwekul afschaffen weet die familie weer wat hun status is: schone schijn.

Vrachtwagens

Het is mij volledig onduidelijk waarom er geen wet komt die het vrachtwagens verbiedt op de linkerrijstrook te rijden, 24/7 op z'n Amerikaans, oftewel vierentwintig uur per dag, 7 dagen per week.
Gegeven hoe vol onze snelwegen zijn, waarvan het nog de vraag is hoe lang ze die naam verdienen, en gegeven het feit dat vrachtwagens het verkeer ophouden, zelfs als ze, wat massaal gebeurt, de snelheidslimieten die voor hen gelden overtreden.
Mogelijk dat politici bang zijn voor de niet onaanzienlijke lobby van het vrachtvervoer, maar een goede verkeersdoorstroming is ook in het belang van de gezamenlijke truckers. Want hun belang is niet dat er zo nu en dan één vrachtwagen is die 5 of hooguit 10 minuten eerder op z'n plek van bestemming aankomt.
En als de doorstroming verbetert zullen ook de files minder zijn, mogelijk zelfs aanzienlijk. Eventueel kan het zelfs geboden zijn om op wegen met meerdere rijstroken tijdens spitsuur niet alleen de uiterst  linkse maar ook de rijstrook daarnaast voor vrachtverkeer te verbieden.
Kortom, laaghangend fruit voor een nieuw, autovriendelijk kabinet.

Alcohol werkt!

De meeste mensen gebruiken alcohol om de inwendige mens te versterken, weinigen weten dat het ook voor het uitwendige deel van de mens wonderen kan verrichten.

Ik gebruik het al jaren en met succes.

Geïnspireerd als ik was door ouwe cowboyboeken, waar de stoere cowboys hun kogelwonden ontsmetten met whisky, meestal zelf gestookt dus met een schrikbarend hoog alcoholpercentage van rond de 80%, vergelijkbaar met het (Oostenrijkse) strohrum.

De eerste toepassing was dus bij kleine (snij)wondjes, al snel gevolgd door bijtwonden in mijn mond, zoals wanneer ik op mijn tong of (de binnenkant van) mijn lip beet. Hoewel de pure alcohol, 70% tot 95%, smerig smaakt, hielp het als of het er voor bedoeld was. Aften verdwenen als sneeuw voor de zon, net als de soortgelijke pijnlijke zweertjes in of op je neus. Uiteraard gebruik ik een wattip voor binnen in mijn mond of neus.

Ook zeer succesvol is de inzet tegen een opkomende of in volle ontwikkeling zijnde koortsblaar op mijn lip. Gebruikte ik eerst nog wel zinkzalf, zodat je als een janjoker met een witte dot op je lip rondliep, die al snel ook op je andere lip plakte of op je theekopje oversprong, nu enkele keren per dag het alcoholflesje er tegen aan - zorgen dat niemand je ziet! - en voor je het weet is de plek verdroogd en heeft de virus het loodje gelegd.

Tegenwoordig is er geen aandoeninkje meer waar ik bij kan, die niet met alcohol te maken krijgt. Zodra er ergens een rood plekje verschijnt komt het flesje te voorschijn, of het nu galbulten, steekvliegensteken of kleine (schaaf)wondjes zijn.

Kortom, alcohol lost heel veel op!

Kroonprinsen in de politiek

De voorstanders van een koningshuis melden altijd dat het een voordeel is dat een kroonprins een leven lang voorbereid kan worden op zijn taak. Ze vergeten dan voor het gemak dat het voorbereiden van een ten ene male ongeschikt iemand verspilde moeite, geld en tijd is.

Nu we in Nederland en België zulke vergelijkbare situaties hebben - voor sommigen al reden om geen bezwaren meer te zien in een fusie van de twee landen - met zowel een kroonprins als impasses in de politiek, lijkt het me een goed idee om de respectieve kroonprinsen een rol te geven als (in)formateur. In het kader van die opleidingsgedachte heeft dat alleen maar voordelen.
Ten eerste leert de kroonprins de belangrijkste politici kennen die er de komende tijd toe doen.
Ten tweede leert hij de ins en outs van politiek onderhandelen. Zoals het onbetrouwbaar zijn, prachtig verwoord door de oud-PvdA-fractievoorzitter Wöltgens: "U rekent op mijn consistentie, maar dat kunt u helemaal niet." (uit Wilders blijft inconsistent)
Tenslotte leren ze hoe ze, eenmaal in functie, het best de dan vigerende (in)formateur kunnen aansturen.

Nog handiger zou het zijn het koningshuis af te schaffen en één van die ervaren politici tot president te kiezen. Krijg je die opleiding er gratis bij.

Overheden in medicijnen

Gisteren werd bekend dat de farmaceutische industrie steeds minder zin heeft in het ontwikkelen van nieuwe medicijnen, met name van vervangers voor medicijnen waar resistente bacteriën tegen ontstaan zijn, zoals penicilline. Reden is dat de terugverdientijd sowieso hoog is en bij deze middelen nog extra hoog, omdat de gebruikers wordt opgeroepen om terughoudend te zijn in gebruik om nieuwe resistentie te voorkomen.
Dit lijkt me een uitgerekende kans voor de overheid, sterker nog, voor Europa of zelfs de UN, om hier het voortouw te nemen, de research en development te betalen die nodig is voor het ontwikkelen van een dergelijk medicijn en het recept ter beschikking te stellen aan de complete farmaceutisch industrie.
Zodat we er allemaal beter van worden!

Irak weer een dictatuur

Het gaat niet goed in Irak. Al niet toen de Amerikanen nog de dienst uitmaakten en zeker niet nu ze weg zijn. De verschillende, veelal religieuze groepen in de samenleving bestrijden elkaar te vuur en te zwaard en zijn dienovereenkomstig niet in staat een fatsoenlijke regering te vormen, zelfs niet één die de schijn van fatsoen kan en wil ophouden.
Nu hoeft dat geen ramp te zijn. Het is verwonderlijk hoe een land blijft functioneren, onafhankelijk van of er een regering is, kijk naar Nederland en, meer nog, naar België en Italië, die wat dat betreft een reputatie hebben hoog te houden.
Maar het verschil met Irak is dat de veiligheid van de gewone burger in het geding is. Die dreigt, letterlijk, slachtoffer te worden van de onderlinge oorlogen. Want òf hij is lid van de vijandige partij en wordt daarom afgeslacht, òf hij hoort nergens bij en is dan sowieso uiterst verdacht en daarmee zijn leven uiterst onzeker.
Ik zou het verantwoord vinden als de top van het Iraakse leger de huidige machthebbers naar huis zouden sturen, de noodtoestand zouden afkondigen en met harde hand de orde zouden herstellen. Het adagium 'nood breekt wet' lijkt me hier meer dan waar ook van toepassing.
De gevaren van die actie zijn echter legio. Want als de gewone burger er slechter mee af is, kan het beter achterwege worden gelaten.
Ik loop lang genoeg mee om te weten dat er zelden of nooit dictaturen zijn die de rechtsregels in acht nemen. Maar het moet toch mogelijk zijn de orde op een fatsoenlijk (mogelijke) manier te herstellen, zonder de corruptie te bevorderen en/of de bevolking te terroriseren?
In de deplorabele toestand die Irak heden ten dage kenmerkt lijkt me het de moeite van het proberen waard.

Jans Roos

Jans was een gróót mens, in alle betekenissen van het woord.
Wij hebben haar goed leren kennen èn waarderen gedurende onze 6 weekse vakantie in Nieuw-Zeeland en Australië in 1997. Nooit zullen wij haar vergeten, niet haar collectie vingerhoedjes, niet haar doortastendheid en het allerminst haar vrolijke karakter.

De anekdotes, waarvan sommige het bij ons tot een vaste uitdrukking hebben gebracht, zijn legio. Voorbeeld van de laatste: “Zo, weer een project”, als we iets bezichtigd hadden. Dat kon dan weer afgestreept worden. Wij zeggen dat nog regelmatig tegen elkaar als we iets hebben afgemaakt.
Of dat ze vroeg om midden op een kruising te stoppen en ze wijdbeens buiten de auto een karakteristiek pand fotografeerde en met een voldaan “Zo, die hebben we” weer instapte.
Haar onuitputtelijke voorraad snoepjes was legendarisch, tot de laatste dag bleef Jans zoetigheid opdiepen uit haar tas, de kruik van Sarfat was er niks bij.
De voorkeur voor lekker eten kwam boven toen ze, in een supermarkt die 24/7 open was, ’s avonds gebogen over een vriesvak stond met hammen van 5kg en (veel) meer. “Pé, die zou je zo mee moeten nemen naar huus”, klonk het dan.
Het meest sprak nog wel haar opgewektheid ons aan. Dat liep uiteen van op de achterbank van de auto met mijn moeder (Pé) de afstamming van de dorpsgenoten doornemen (“Nee, dat was er één van deej en deej.”) tot het meisjesachtig gegrinnik als ze weer eens iemand op straat hadden gezien die sprekend op een ouwe bekende leek. Hoogtepunt was toen we een keer onverwacht strontnat regenden en nog anderhalf uur moesten rijden naar ons onderkomen. Gierend van het lachen deelde Jans mee “dat ze nat was tot en met haar onderbroek”.

Wij hebben toen een wereldvakantie gehad. Geleerd hebben we van Jans om dingen áán te pakken en àf te maken, dat noemen wij nog steeds ‘de Jans-methode’.
Alleen daardoor al zal ze altijd bij ons blijven voortleven, als idee dat eens een sublieme werkelijkheid was.

Gisteren is ze begraven, 89 jaar oud.