Hockey

Vandaag werd bekend dat de internationale hockey-bond wat spelregels gaat aanpassen, met name de speeltijd wordt drastisch herzien. In plaats van 2 helften van 35 minuten – wie heeft bedacht dat getallen in teksten voluit geschreven moeten worden? waarom denk je dat wiskundigen die notatie bedacht hebben? – worden het 4 kwarten van 15 minuten.
Aan een tweetal betrokkenen, de bondscoach en een speler uit het nationale team werd gevraagd wat ze daarvan vonden. En hoewel de laatste van een volgende generatie is (zeg nooit: mijn zoon had kunnen zijn) en de trainer ergens tussen ons in zat, leken beiden faliekant tegen te zijn.
De bondscoach had daar weinig uitleg bij, maar de speler zei dat de zwakkere ploegen nu meer kans hadden op de overwinning. Zo kon je bijvoorbeeld als sterkere partij niet mer een tegenstander kapot spelen, door er een conditionele wedstrijd van te maken. Ja, nu konden die spelers ieder kwartier gaan rusten, dat was niet eerlijk meer.

Wat die brave borst even uit het oog verloor is dat het hockey op hoog niveau er al lang niet meer is voor de spelers, maar voor de toeschouwers. Die moeten het leuk vonden om die sport te zien, dat levert entree en adverteerders op en daarmee kan de niet onaanzienlijke vergoeding voor de spelers worden voldaan.
Wanneer een wedstrijd, en daarmee een competitie spannend is, zorgt dat natuurlijk voor extra toeschouwers. Vraag is natuurlijk wanneer een wedstrijd spannend is.
Uit wetenschappelijk onderzoek is al eerder komen vast te staan dat dit een fijne afstemming tussen voorspelbaarheid en toeval vereist. Is het sterker team altijd de winnaar dan is het niet spannend, net zo min als wanneer het volledig van het toeval afhankelijk is. De spannendste wedstrijd is wanneer het toeval ergens tussen de 60% en 75% de uitslag bepaalt. En voor het overige de sterkere partij de uitslag bepaalt.

Blijkbaar was het in het hockey anders en past de hockeybond nu de regels in die richting aan. Een goeie zaak lijkt me, zelfs voor die conservatieve speler.