Jans was een gróót mens, in alle betekenissen van het woord.
Wij hebben haar goed leren kennen èn waarderen gedurende onze 6 weekse vakantie in Nieuw-Zeeland en Australië in 1997. Nooit zullen wij haar vergeten, niet haar collectie vingerhoedjes, niet haar doortastendheid en het allerminst haar vrolijke karakter.
De anekdotes, waarvan sommige het bij ons tot een vaste uitdrukking hebben gebracht, zijn legio. Voorbeeld van de laatste: “Zo, weer een project”, als we iets bezichtigd hadden. Dat kon dan weer afgestreept worden. Wij zeggen dat nog regelmatig tegen elkaar als we iets hebben afgemaakt.
Of dat ze vroeg om midden op een kruising te stoppen en ze wijdbeens buiten de auto een karakteristiek pand fotografeerde en met een voldaan “Zo, die hebben we” weer instapte.
Haar onuitputtelijke voorraad snoepjes was legendarisch, tot de laatste dag bleef Jans zoetigheid opdiepen uit haar tas, de kruik van Sarfat was er niks bij.
De voorkeur voor lekker eten kwam boven toen ze, in een supermarkt die 24/7 open was, ’s avonds gebogen over een vriesvak stond met hammen van 5kg en (veel) meer. “Pé, die zou je zo mee moeten nemen naar huus”, klonk het dan.
Het meest sprak nog wel haar opgewektheid ons aan. Dat liep uiteen van op de achterbank van de auto met mijn moeder (Pé) de afstamming van de dorpsgenoten doornemen (“Nee, dat was er één van deej en deej.”) tot het meisjesachtig gegrinnik als ze weer eens iemand op straat hadden gezien die sprekend op een ouwe bekende leek. Hoogtepunt was toen we een keer onverwacht strontnat regenden en nog anderhalf uur moesten rijden naar ons onderkomen. Gierend van het lachen deelde Jans mee “dat ze nat was tot en met haar onderbroek”.
Wij hebben toen een wereldvakantie gehad. Geleerd hebben we van Jans om dingen áán te pakken en àf te maken, dat noemen wij nog steeds ‘de Jans-methode’.
Alleen daardoor al zal ze altijd bij ons blijven voortleven, als idee dat eens een sublieme werkelijkheid was.
Gisteren is ze begraven, 89 jaar oud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten