Het gaat niet goed in Irak. Al niet toen de Amerikanen nog de dienst uitmaakten en zeker niet nu ze weg zijn. De verschillende, veelal religieuze groepen in de samenleving bestrijden elkaar te vuur en te zwaard en zijn dienovereenkomstig niet in staat een fatsoenlijke regering te vormen, zelfs niet één die de schijn van fatsoen kan en wil ophouden.
Nu hoeft dat geen ramp te zijn. Het is verwonderlijk hoe een land blijft functioneren, onafhankelijk van of er een regering is, kijk naar Nederland en, meer nog, naar België en Italië, die wat dat betreft een reputatie hebben hoog te houden.
Maar het verschil met Irak is dat de veiligheid van de gewone burger in het geding is. Die dreigt, letterlijk, slachtoffer te worden van de onderlinge oorlogen. Want òf hij is lid van de vijandige partij en wordt daarom afgeslacht, òf hij hoort nergens bij en is dan sowieso uiterst verdacht en daarmee zijn leven uiterst onzeker.
Ik zou het verantwoord vinden als de top van het Iraakse leger de huidige machthebbers naar huis zouden sturen, de noodtoestand zouden afkondigen en met harde hand de orde zouden herstellen. Het adagium 'nood breekt wet' lijkt me hier meer dan waar ook van toepassing.
De gevaren van die actie zijn echter legio. Want als de gewone burger er slechter mee af is, kan het beter achterwege worden gelaten.
Ik loop lang genoeg mee om te weten dat er zelden of nooit dictaturen zijn die de rechtsregels in acht nemen. Maar het moet toch mogelijk zijn de orde op een fatsoenlijk (mogelijke) manier te herstellen, zonder de corruptie te bevorderen en/of de bevolking te terroriseren?
In de deplorabele toestand die Irak heden ten dage kenmerkt lijkt me het de moeite van het proberen waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten