Een hectare is 10.000 vierkante meter, dus zeg 100m bij 100m. Wij beschikken over iets minder, maar nog altijd een hele lap grond.
Vanmorgen realiseerde ik me dat we, hoewel we deze grond in iedere betekenis van het woord 'bezitten', we het eigenlijk toch maar in bruikleen hebben. Elf jaar geleden kochten we het, over een jaar of tien, vijftien zullen we het wel weer verkopen. Of nalaten. Maar dan zal iemand anders het bezitten. En daarna weer anderen. En zo voort.
De reden van die (schijnbare?) bruikleen is dat dit bezit een gébruiksgoed is, en geen vèrbruiksgoed.Het relativeert ook in hoge mate welke inspanningen je je nog getroost. Ik zou vinden, doe vooral datgene waar jij nog plezier van hebt en laat de rest aan je opvolgers. Zij het dat je rekening kunt houden met dat er na jou nog iemand komt en je het die niet nodeloos moeilijk hoeft te maken. Eigenlijk lijkt dat in meer of minder mate op hoe je de opvolging van de leiding van een bedrijf zou willen regelen. Of de opvoeding van kinderen.
Te bedenken dat over 100 jaar, als wij al lang vergeten zijn, deze grond er nog ligt, het huis er mogelijk nog staat, de hardhouten veranda in ieder geval nog lang niet vergaan is, tja, dat maakt een mens wel bescheiden. En zijn inspanningen nòg vluchtiger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten