Mijn moeder

Mijn moeder is 92 en sinds dit weekend ziet het er niet naar uit dat ze nog veel ouder wordt.
Lang geleden schrok ik van haar opmerking “Jullie hebben mij de grootste tijd bij je gehad.”. Dat had ik me nooit zo gerealiseerd. Recent bedacht ik dat dat háár grootste tijd was geweest, niet de mijne, want ze zou nog ruim 30 jaar leven.

Een bijzondere karakteristiek van haar waren de vaste uitdrukkingen en zegswijzen die ze een leven lang bezigde. Vrijwel allemaal waren ze in het dialect dat wij thuis, uitgezonderd mijn vader, spraken. Sommige daarvan drongen pas heel veel later tot mij door. Zoals “Ongeliek is een bult.” voor als iemand ongelijk had.
Een aantal daarvan worden hier ten huize door mij en degene die ik liefheb nog gebruikt. Zoals “de hardloopregel”. Die luidt, dixit mijn moeder, als volgt: “Die hardloopt ziet het niet en die stil staat heeft er geen erg (‘hèt er gien arreg’) in.”. Dat betekende dat het niet perfect is, maar er mee door kan. Een soort ‘goed is goed genoeg’-management-mantra avant la lettre.

Ook een heel mooie was: “As je zo krèk kieken kun je gien geit houen.” voor als je àl te precies was. Lijkt overigens ook op dat goed-is-goed-genoeg-principe.

En wat had je geacht van iets dat “zo ongeliek is as de knollen van Geerlof”? Op mijn vraag, niet eens zo lang geleden, wie Geerlof toch was, van die ongelijke knollen, keek ze me verbaasd aan, had zich dat blijkbaar nooit afgevraagd en meende zoiets als dat dat wel een ouwe boer geweest zou zijn. Zelf wist ze dat niet, want, en nu komt het, ze had haar moeder dat altijd horen zeggen. Dus mogelijk dat veel van die rituele uitspraken wel eens generaties oud zouden kunnen zijn. Het zou leuk zijn als dat eens uitgezocht was.
In ieder geval lijkt het me de moeite waard als haar kinderen een verzameling zouden aanleggen van de uitspraken, zegswijzen en vaste uitdrukkingen die zij zoal in haar leven liet horen. Om op die manier haar karakteristiek levendig te houden.

Nu ik dit schrijf realiseer ik me (door sommigen foutief verwoord als ‘besef ik me’) dat je een moeder eigenlijk alleen hebt. In tegenstelling tot wat ze in Brabant zeggen, ‘ons moeder’, heb ik die relatie altijd als uiterst individueel gevoeld. Reden voor deze kop boven deze blog.

p.s. Mijn moeder overleed op 2 september 2010; 33.496 dagen = 92 jaar oud. Hierbij een foto van 31 juli j.l.