Levenslijn wordt levenscyclus.

k heb wel eens gelezen dat de westerse mens haar levensloop als een rechte (nou ja, rechte) lijn ziet, terwijl in het verre oosten die meer als cirkel wordt gezien. Het is een verschillende interpretatie van het managers-mantra dat ‘alles verandert’. In het eerste geval is alles nieuw, niets blijft hetzelfde, in het tweede geval is er “niets nieuws onder de zon”, om met de Bijbelse Prediker te spreken.

Het viel me op dat in een mensenleven zo rond de 40, als de midlife crisis toeslaat, de verandering plaatsvindt die een rechtlijnige in een meer cirkelvormige visie verandert. De loopbaancurve vlakt af, in het lijf zijn de eerste tekenen van stilstand of zelfs achteruitgang waar te nemen en je wordt vaker dan vroeger op allerlei terreinen ingehaald en, erger nog, steeds meer door jongeren! Dan ook valt plotseling de herhaling op, weer een reorganisatie, weer hetzelfde privéleven, zelfs met een andere partner, weer nieuws waarvan je je afvroeg wanneer het de laatste keer was dat je dat al eens hoorde. Ook, en soms lijkt het wel met name, de mode brengt niks nieuws meer, zij het dat deze keer ‘retro’ als een nieuw trend  wordt gepresenteerd. Je moet maar durven.

Dat deze overgang tot onzekerheid leidt omdat de sky niet meer de limit blijkt, hoeft dus niet verwonderlijk te zijn. Mogelijk dat je bewust zijn van dit onderliggende thema de pijn enigszins kan verzachten.

Ik vraag me af of het mensen zonder kinderen eerder overkomt dan mensen mèt. Want bij die laatsten is het heel makkelijk je eigen falen te vergeten en je hoop voor de toekomst op je nageslacht te projecteren. De voetbalouders aan de zijlijn van de wekelijkse aspirantenwedstrijden, de tennisouders, de zwemouders, ongetwijfeld zijn er ook al golfouders, wie kent ze niet?

Want met kinderen van wie je als ouder de ontwikkeling de eerste 20 jaar nog op de voet volgt, kun je nog de illusie koesteren dat er helemaal geen sprake is van terugkerende gebeurtenissen. En als je aan een tweede leg begint, helaas(?) alleen voor mannen beschikbaar, kun je dat idee zelfs tot op een leeftijd volhouden die door de maatschappij toch minstens als senior en soms zelfs als bejaard wordt betiteld. Inmiddels ben je dan zo seniel geworden dat er van een midlife crisis geen sprake meer is en niet zo zeer omdat midlife niet meer zou passen, maar omdat hij op die leeftijd zich niet meer kàn realiseren wat er ook in zijn leven al decennia aan de gang is: alles herhaalt zich.

Kortom, zoals vaker (b)lijken de eeuwenoude oosterse beschavingen het beter te hebben gezien en geven daarmee een superieure indicatie van wat (ècht) belangrijk is in het leven.