Na de recente verkiezingen lijkt het moeilijker dan ooit een kabinet te formeren. Voor een groot deel is dat terug te voeren op het ontbreken van een goeie en duidelijke procedure daarvoor èn, ook als gevolg daarvan, op de ruimte die aan het staatshoofd in deze wordt gelaten.
Een formatie zou de verantwoordelijkheid moeten worden van de grootste partij, of partijen, als die ex aequo eindigen. Die partij wijst iemand aan, bij voorkeur de partijleider, of een ander die beoogd premier is - kan die gelijk haar leiderschapkwaliteiten laten zien! – die gaat overleggen met andere partijen met wie zij denkt een meerderheid of een regeerbare minderheid te kunnen vormen. Er worden afspraken gemaakt en binnen 6 weken wordt een kabinet aan de 2de kamer gepresenteerd voor een vertrouwensvotum.
Lukt dat niet, binnen 6 weken of wordt er geen vertrouwen verkregen, dan mag de volgende partij in grootte het proberen. Lukt ook die het niet, dan komen er, 3 maanden na de vorige, nieuwe verkiezingen. De voorbereidingen daarvoor moeten in de tussentijd voltooid zijn. Ongetwijfeld zullen de kiezers dan aangeven aan welke partijen zij de voorkeur geven en begint het spel weer opnieuw: grootste partij, maximaal 6 weken voor een nieuw kabinet.
Tenslotte, het staat andere partijen dan de grootste natuurlijk vrij om samen een kabinet in elkaar te vlechten en dat dan, uiteraard binnen die 3 maanden, aan de 2de kamer voor te leggen. Zodra het parlement het vertrouwen heeft uitgesproken, kan de nieuwe verkiezing worden geannuleerd.
Hmmm, ik weet niet of het zo is dat het door het ontbreken van een procedure moeilijker is dan ooit om een kabinet te formeren. Als dat zo was dan zou het altijd al even moeilijk zijn geweest. Volgens mij is aan die procedure of het gebrek daaraan niets veranderd in de laatste paar decennia.
BeantwoordenVerwijderen